نخست باید دانست؛ زینت به معنی زیبایی در مقابل زشتی، است، و شامل هر نوع زینت و آراستگی طبیعی و عارضی مانند لباس و زیورآلات خواهد شد، و زینت در زن، آن زیبایی هایی است که آشکار می شود.[۱]

در تفسیر نمونه، درباره زینت مذکور در آیه آمده است:

۱ – منظور زینت طبیعی است که همان اندام زیبای زن باشد.

۲ – منظور محل زینت، مانند محل دستبند و گوشواره و گردنبند است.

۳ – منظور از زینت، زیورآلات و آرایش‌های زن است. و طبیعی است که آشکار کردن چنین زینتی توأم با آشکار کردن اندامی است که زینت بر آن قرار دارد.

حق این است که منظور از زینت در آیه، همین معنی سوم است.

در روایات متعددی که از ائمه اهل بیت(علیهم السلام) نقل شده نیز همین معنی دیده می شود که زینت باطن را به قلاده (گردنبند) دملج (بازوبند) خلخال (پای برنجن همان زینتی که زنان عرب در مچ پاها می کردند) تفسیر شده است و در روایات متعدد دیگری زینت ظاهر به انگشتر و سرمه و مانند آن تفسیر شده و تمامی فقیهان اتفاق دارند که زینت به معنای اندام و زیبایی های بدن، جزء زینت پنهان محسوب می شود و بانوان باید آنها را در برابر مرد نامحرم بپوشانند؛ چنان‌که لباس‌های زینتی نیز باید از نگاه نامحرم به دور باشد.

پی نوشت

[۱] –  التحقیق فی کلمات القرآن، ج۴، ص۲۷۵٫