شیعیان، با وجود دفاع معقول و منظم از شریعت اسلام و پایبندی به اصول و ارزش های آن، گاه از جانب مخالفان، به ویژه برخی از اهل سنت، در معرض تهدید و اتهامات گوناگون قرار می گرفتند. یکی از مهم ترین این اتهامات، انتساب آنان به زندقه بود که به مثابه ابزاری از جانب دشمنان برای حذف شیعیان به کار می رفت.
زندقه از جریان های پیش از اسلام در ایران بود که در عصر اول عباسیان گسترش یافت و خلفا، گروه ها و شخصیت های مختلف، از آن به مثابه ابزاری برای از بین بردن مخالفان استفاده کردند و افراد بسیاری به این اتهام سرکوب شدند که شیعیان هم از جمله آنان بودند.
رقابت های فرقه ای و ناتوانی مخالفان در برابر شیعیان، مهم ترین دلیل این اتهام افکنی بود. البته در کنار آن باید از رفتار و اعتقادات برخی فرقه های منسوب به تشیع، مانند غالیان، صوفیان و قرامطه هم یاد کرد. عقاید و باورهای ایشان، که در بسیاری از موارد با مخالفت شیعیان هم مواجه می شد، دستاویز مخالفان قرار می گرفت نه تنها این گروه ها، بلکه همه شیعیان، به این بهانه متهم به کفر و زندقه می شدند. این نوشتار بر آن است تا دلیل این اتهام را بررسی و تبیین کند و به این پرسش پاسخ دهد که چرا شیعیان گرفتار این اتهام شدند و چرا مخالفان از این اتهام بر ضد شیعیان استفاده کردند؟