عمل تفسیر با استناد به «منابع تفسیر» انجام می‌پذیرد. مراد از منابع تفسیر، امورى است که شناخت‌های لازم درباره معنا و مراد آیات را در اختیار مفسّر قرار می‌دهد. یکى از مهم‌ترین منابع تفسیرى، روایات منقول از اهل‌بیت (ع)، و یکى از منابع در این باب، تفسیر منسوب به امام حسن عسکرى (ع) می‌باشد. این مقاله به بررسى و نقد آراى علّامه شوشترى درباره نمونه‌هایی از روایات منقول در تفسیر مذکور می‌پردازد و نشان می‌دهد ادلّه مورد استناد ایشان براى اثبات مجعول بودن این روایات ـ از قبیل انفراد نقل روایت در منبع شیعى تفسیر منسوب به امام حسن عسکرى (ع) و عدم نقل آن در منابع عامه، ظهور بدوى روایت، مفاد صدر روایت بدون توجه به آنچه در ذیل آن آمده و استبعاد محتواى روایت ـ گرچه ظن به صدور این روایات را کاهش می‌دهد، اما نمی‌تواند مجعول بودن آنها را به اثبات رساند و دستمایه این مدعا قرار گیرد که تفسیر منسوب به امام حسن عسکرى (ع) سرتاسر مجعول است.