به مجرّد عقد، زن مالک مهر می‌شود و می‌تواند هر نوع تصرّفی که بخواهد در آن بنماید. بنابراین زن پس از عقد، می‌تواند مهریه را مطالبه کند و شوهر نیز باید آن را پرداخت کند[۱]. در بسیاری از کشورها نیز مرسوم است پس از جرای صیغه و ثبت در دفتر ازدواج بلافاصله مهریه پرداخت شود. البتّه در آن کشورها میزان مهریه متعادل و قابل پرداخت است و مانند کشور ما این‌قدر سنگین نیست.

علاوه بر آن‌که برای استیفاءِ این حق، در شریعت اسلامی حقّی به نام «حقّ حبس» به نفع بانوان مقرّر شده است و براساس آن زن می‌تواند از تمکین جنسی نسبت به شوهر خود تا دریافت مهریه خود خودداری کند و این کار نشوز به حساب نمی‌آید و زن را از حق نفقه محروم نمی‌کند. البتّه در صورتی که حتّی یک بار هم تمکین کرده باشد حقّ حبس ساقط می‌شود.

هم‌چنین زن می‌تواند دقیقاً آنچه را که به عنوان مهریه طلبکار است، مطالبه کند؛ اگر طلاست، طلا و اگر پول است، پول بخواهد، مگر این‌که پرداخت همان چیز میسّر نباشد. در این صورت شوهر باید قیمت آن را بپردازد.

منبع: پرسشها و پاسخهای دانشجویی حقوق خانوادگی زن؛ دفتر نشر معارف – مؤلف: سید ابراهیم حسینی

[۱]. ر.ک: قانون مدنی، مادّه‌ی ۱۰۸۲٫