سیّد بن طاووس گوید:
عمرو بن قرظۀ انصاری بیرون آمد. از امام حسین (ع) اذن طلبید. امام به او اجازۀ میدان داد. نبردی شایسته و مشتاقانه به بهشت نمود. گروه زیادی از حزب ابن زیاد را کشت. هیچ تیری به سوی امام نمی‌آمد جز آن‌که با دستش جلو آن را می‌گرفت و سینه در برابر شمشیرها سپر می‌ساخت و آسیبی به حسین (ع) نمی‌رسید تا آن‌که مجروح شد. رو به امام حسین (ع) کرد و گفت: ای پسر پیامبر! آیا وفا کردم؟ امام فرمود: آری، تو پیش از من در بهشتی. سلامم را به رسول خدا (ص) برسان و بگو که من نیز درپی می‌آیم. آن قدر جنگید تا به شهادت رسید.
قال السیّد بن طاووس:
فَخَرَجَ عَمْرُو بْنُ قُرْطَهَ الْأَنْصَارِیُّ، فَاسْتَأْذَنَ الْحُسَیْنَ (ع)، فَأَذِنَ لَهُ، فَقَاتَلَ قِتَالَ الْمُشْتَاقِینَ إِلَى الْجَزَاءِ وَ بَالَغَ فِی خِدْمَهِ سُلْطَانِ السَّمَاءِ حَتَّى قَتَلَ جَمْعاً کَثِیراً مِنْ حِزْبِ ابْنِ زِیَادٍ، وَ جَمَعَ بَیْنَ سَدَادٍ وَ جِهَادٍ، وَ کَانَ لَا یَأْتِی إِلَى الْحُسَیْن (ع) سَهْمٌ إِلَّا اتَّقَاهُ بِیَدِهِ وَ لَا سَیْفٌ إِلَّا تَلَقَّاهُ بِمُهْجَتِهِ، فَلَمْ یَکُنْ یَصِلُ إِلَى الْحُسَیْنِ (ع) سُوءٌ، حَتَّى أُثْخِنَ بِالْجِرَاحِ.
فَالْتَفَتَ إِلَى الْحُسَیْنِ (ع) وَ قَالَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ (ص) أَ وَفَیْتُ؟
قَالَ: «نَعَمْ، أَنْتَ أَمَامِی فِی الْجَنَّهِ، فَاقْرَأْ رَسُولَ اللَّهِ (ص) عَنِّی السَّلَامَ وَ أَعْلِمْهُ أَنِّی فِی الْأَثَرِ». فَقَاتَلَ حَتَّى قُتِلَ رِضْوَانُ اللَّهِ عَلَیْهِ. [۱]
[۱]– اللهوف: ۱۶۲، مثیر الاحزان: ۶۱، البحار ۴۵: ۲۲، العوالم ۱۷: ۲۶۵، اعیان الشیعه ۱: ۶۰۵ و فی مثیر الاحزان: «عمرو بن ابی قرظه»، موسوعه کلمات الامام الحسین (ع): ۴۴۲ ح ۴۱۸٫
پاسخ دهید