از مهمّ‌ترین چیزهائی که مترتّب بر مجاهده و تلاش برای خالص کردن عمل از آفت‌ها می‌شود [و ثمره‌ی آن است] فروتنی و تواضع قلبی است که از معرفت به نابودی و ضایع بودن اعمالش به دست می‌آید.

چون آن مجاهده، یک خواری و ذلّت باطنی در دل پدید می‌آورد که از عمل و از خودش متنفّر گشته، و مذمّت‌کننده‌ی خود می‌شود، بودن این‌که به عملش ناز کننده و خودپسند باشد.

پس هرچه سعی می‌کند که عمل صحیحی انجام دهند و نمی‌تواند، عجز و ناتوانی خود را شناخته و ناچار مضطّر به التجاء و تضرّع به ابواب فضل و کرم و جود گشته و نفس و هوسش را دشمن‌ترین دشمنان می‌بیند و خود را تحقیر و ملامت می‌کند.

و این خواری باطنی و ملامت نفس، بیشتر از عبادت هفتاد سال برای او نفع دارد!

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۰۸