مرحوم شهید آیت الله قدّوسی اعلی الله مقامه الشّریف هم مدیرِ مدرسه‌ی ما بودند و هم مدّتی برای ما عروه‌الوثقی می‌گفتند، هم حقِّ استادی به گردنِ ما دارند، هم درسِ اخلاق می‌فرمودند. اهل بودند، مثلِ من نبودند که حرف بزنند، او باور داشت، در دورانِ دادستانیِ او کمترین مصاحبه‌های رسانه‌ای برای آقای قدّوسی بود، خیلی شهرت‌گریز بود، دوست نداشت کسی تعریفِ او را کند یا شناخته بشوند. ایشان از پدرِ عیالشان مرحوم علّامه بزرگوار، مفسّرِ کبیرِ قرآن، عارفِ بی‌بدیل، علامه طباطبایی اعلی الله مقامه الشّریف نقل کردند که ایشان فرموده بودند: استادِ ما مرحوم آیت الحق آقا شیخ محمد حسین محقق اصفهانی اعلی الله مقامه الشّریف یک گونی تألیفات داشتند و همه‌ی آن‌ها را به آبِ فرات ریختند، مختصری از تألیفاتِ ایشان مانده است، تعلیقه‌ی بر مکاسب و تقریراتِ درسِ ایشان… علمای معاصرِ ما در برابرِ او زانو می‌زنند، آن نوشته‌های او چه بوده است… همه‌ی آن‌ها را در آبِ فرات ریختند که بُتِ ایشان نباشد و بعنوانِ یک مؤلّفی که آثار و تألیفاتی دارد شناخته نشود و این اواخرِ عمر از همه چیز ناامید بوده و در یک باغی خلوت می‌کردند و مرثیه‌ی امام حسین علیه السلام می‌گفت و بر سیّدالشّهداء علیه السلام گریه می‌کرد و همه‌ی امیدِ ایشان امام حسین علیه السلام بود. با اینکه از نظرِ عبادت و از نظرِ علم در زمانِ خود یا بی‌نظیر و یا کم‌نظیر است. آقای بهجت اعلی الله مقامه الشّریف فرمودند که ایشان در طولِ عُمْرِ شریفشان زیارتِ عاشورا را ترک نکردند، نماز جعفرِ طیّارِ ایشان ترک نشد، نافله‌ی شب و نوافلِ یومیّه‌اش ترک نشد، و روزی هزار مرتبه سوره‌ی قدر می‌خواندند. این اواخر که دیگر ضعفِ بدن پیدا کرده بودند و بعضی از اعمال مانندِ هزار مرتبه سوره‌ی قدر را نمی‌توانستند بخوانند، گریه بر امام حسین علیه السلام و سرودنِ اشعار برای امام حسین علیه السلام را جایگزینِ آن کارهای خود کرده بودند. ولی به هیچ کدام از تألیفات و درس‌ها و عباداتِ خود هیچ وقت اتّکا نمی‌کردند، بجز حسین مرا در جهان پناهی نیست…