ابو الفرج گفته است:
عبدالله، فرزند امام حسین (ع) آن روز که کشته شد، خردسال بود. تیری به سوی او آمد، در حالی که در دامان پدرش بود او را ذبح کرد.
احمد بن شبیب مرا حدیث کرد که احمد بن حارث، از مدائنی، از ابی‌مخنف، از سلیمان بن راشد، از حمید بن مسلم نقل کرده که گفته است: حسین، کودک خود را خواست و او را در دامان خود نشاند. عقبه بن بشر تیری افکند و او را شهید کرد. محمّد بن حسین اشنانی از عباد بن یعقوب، از مورع بن سوید از کسانی که شاهد حسین (ع) بوده‌اند نقل کرده که: همراه امام حسین (ع)، پسر خردسالش بود. تیری آمد و بر گلویش نشست. گوید: حسین (ع) خون از گلوگاه او می‌گرفت و به آسمان می‌پاشید و هیچ مقدار از آن باز نمی‌گشت و می‌فرمود: خدایا! این نزد تو کم‌ارزشتر از فصیل (نوزاد ناقه‌ی حضرت صالح) نیست.
قال أبو الفرج:
و کان عبدالله بن الحسین یوم قتل صغیراً جاءته نشّابه و هو فی حجر أبیه فذبحته.
حدّثنی أحمد بن شبیب، قال: حدّثنا أحمد بن الحرث عن المدائنیّ، عن أبی مخنف، عن سلیمان بن أبی راشد، عن حمید بن مسلم، قال:
دعی الحسین بغلام فأقعده فی حجره، فرماه عقبه بن بشر فذبحه.
حدّثنی محمّد بن الحسین الأشنانیّ، قال: حدّثنا عبّاد بن یعقوب قال: أخبرنا مورع بن سوید بن قیس، قال: حدّثنا من شهد الحسین، قال:
کان معه ابنه الصغیر فجاء سهم فوقع فی نحره، قال: فجعل الحسین یأخذ الدّم من نحره و لبته فیرمی به إلی السّماء فما یرجع منه شیء، و یقول : اللّهمّ لا یکون أهون علیک من فصیل.[۱]
[۱]– مقاتل الطّالبیّین: ۹۰٫
پاسخ دهید