ﭘﯿﮑﺮ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﺎﺭه ﻭ ﺑﺮ ﻧﻮﮎ ﻧﯽ ﺳﺮﺵ
ﮔﻮﯾﻢ ﺯ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺳﺮﺵ ﯾﺎ ﺯ ﭘﯿﮑﺮﺵ؟

 

ﮔﻮﯾﻢ ﺍﮔﺮ ﺯ ﺳﺮﺵ، ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﯾﺪ ﺷﻤﺮ
ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﺯﯾﻨﺐ غم دیده، ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ

 

ﮔﻮﯾﻢ ﺍﮔﺮ ﺯ ﭘﯿﮑﺮ ﺍﻭ، ﮐﺮﺩ ﺍﺑﻦ ﺳﻌﺪ
ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﺭه ﺯ ﺿﺮﺏ ﺳُﻢ ﺍﺳﺐ ﺑﺴﺘﺮﺵ

 

ﺑﺎ ﺳﺎﺭﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﭼﻪ ﮐﺮﺩه ﺑﻮﺩ؟
ﮐﺰ ﺑﻬﺮ ﺯﺭ ، ﻧﻤﻮﺩ ﺟﺪﺍ ﺩﺳﺖ ﺍﻃﻬﺮﺵ

 

ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ
ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ، ﮐﺴﯽ ﺟﺴﻢ ﺍﻧﻮﺭﺵ

 

ﺁه ﺍﺯ ﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺯ ﻋﻄﺶ ﺩﺍﺩ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺑﻮﺩ
ﺷﻂّ ﻓﺮﺍﺕ،  ﻣﻮﺝ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ  ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ

 

ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺑﻪ ﻓﻠﮏ ﺷﺪ ﺯ ﻗﺤﻂ ﺁﺏ
ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ، ﻣﻬﺮ ﻣﺎﺩﺭﺵ

 

او نیم جان چو بسمل در خون تپان ولیک

این یک به تیر می زند و آن یک به خنجرش

 

رخشنده گشت، کوکب «جودی»، چو آفتاب

افکند تا ز مهر حسین، سایه بر سرش

 

شاعر:جودی خراسانی