آیه شریفه قرآن کریم در مورد اینکه انسان اگر در هنگام رفاه به یاد خدا باشد خداوند در هنگام سختی هایش به یاد او خواهد بود چیست؟

پاسخ اجمالی

در معادلات خداوندی حساب ها متفاوت از معادلات ما انسان هاست. خدایی که خود پرورش دهنده و روزی رسان بندگان است، در همه حال، چه در رفاه و خوشحالی، و چه در سختی و غم و تنهایی به یاد بندگان خود است.
مگر نه این است که هرگاه بنده ای خداوند را می خواند، پروردگاری که از رگ گردن به او نزدیک تر است، او را پاسخ می دهد: «و هنگامی که بندگان من، از تو در به اره من سؤال کنند، (بگو:) من نزدیکم! دعای دعا کننده را، به هنگامی که مرا می خواند، پاسخ می گویم! پس باید دعوت مرا بپذیرند، و به من ایمان بیاورند، تا راه یابند (و به مقصد برسند)!»[۱].
مگر نه این است که صادق آل محمد(ع) فرمودند: «همانا چون بنده دعا کند خدای تبارک و تعالی در کار حاجت او است مادامی که آن بنده شتاب نکند»[۲]؛ و آن هنگام که پرسیدند منظور از شتاب چیست؟ حضرت فرمودند: «گوید از فلان وقت و فلان وقت دعا کرده ام و اجابت آن را نمی بینم؟»[۳].
این پروردگار مهربان است که در دریای متلاطم و موّاج زندگی و چه در آرام روزهای خوشِ بندگان، راه گشای آنان است: «او کسی است که شما را در خشکی و دریا سیر می دهد زمانی که در کشتی قرار می گیرید، و بادهای موافق آنان را (به سوی مقصد) حرکت می دهد و خوشحال می شوند، ناگهان طوفان شدیدی می وزد و امواج از هر سو به سراغ آنها می آید و گمان می کنند هلاک خواهند شد در آن هنگام، خدا را از روی اخلاص می خوانند که: «اگر ما را از این گرفتاری نجات دهی، حتماً از سپاسگزاران خواهیم بود!»؛ امّا هنگامی که خدا آنها را رهایی بخشید، (باز) به ناحق، در زمین ستم می کنند»[۴].
در حقیقت این بندگان ناشکر هستند که در هنگام سختی و دشواری خدا را بسان تنها ناجی خود می خوانند ولی به هنگام رفاه و راحتی خداوند را فراموش می کنند: «و هر گاه به انسان (غافل و بی خبر) نعمت دهیم، روی  گرداند و به حال تکبّر از حق دور می شود ولی هر گاه مختصر ناراحتی به او رسد، تقاضای فراوان و مستمرّ (برای بر طرف شدن آن) دارد»[۵]. 

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. بقره، ۱۸۶.

[۲]. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تصحیح غفاری و آخوندی، ج۲، ص۴۷۴، دار الکتب الاسلامیه، تهران، ۱۴۰۷ق.

[۳]. همان، ج۲، ص۴۹۰.

[۴]. یونس، ۲۲ و ۲۳.

[۵]. فصلت، ۵۱؛ و مشابه آن در اسراء، ۸۳.