اهل  بیت عصمت و طهارت ـ علیهم  السّلام ـ بندگانى هستند که علم و صوابشان مُطَّرِد⁽ فراگیر⁾ است، یعنى با داشتن مقام عصمت نه خطا مى  کنند و نه خطیئه. و امام زمان ـ عجّل  اللّه  تعالى  فرجه  الشّریف ـ « عَیْنُ اللّه النّاظِرَهُ وَ اُذُنُهُ السّامِعَه وَ لِسانُهُ النّاطِقُ، وَ یَدُهُ الْباسِطَه » ر.ک: بحار الانوار، ج ۲۶، ص ۲۴۰؛ ج ۴۰، ص ۹۵؛ توحید صدوق، ص ۱۶۷؛ معانى الاخبار، ص ۱۶٫(چشم بینا، گوش شنوا، زبان گویا و دست گشاده خداوند) است و از اقوال، افعال، افکار و نیّات ما اطّلاع دارد؛ مع ذلک گویا ما ائمّه ـ علیهم  السّلام ـ و به خصوص امام زمان ـ عجّل  اللّه  تعالى  فرجه  الشّریف ـ را حاضر و ناظر نمى  دانیم، بلکه گویا مانند عامّه اصلاً زنده نمى  دانیم و به کلّى از آن حضرت غافل هستیم.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد