روش‌شناسى تفسیر امام باقر (ع) وقتى ضرورت و اهمیت دارد که بدانیم عصر این بزرگوار دوران فرازها و فرودهاى فرقه‌هاى مذهبى ‏و غیرمذهبی است. تلاش‌های فکرى و فرهنگى معتزله، مرجئه، اهل قیاس، غلات، همراه خوارج و اهل کتاب، از ویژگی‌های عصر امام باقر (ع) ‏است که به‌کارگیری روش‌های مختلف تفسیر قرآن از سوى امام گویاى حضور فرهنگى و فکرى فرقه‌هاى مذکور است.‏ مقاله حاضر با روش توصیفى ـ اسنادى، با تتبّع در روایات تفسیرى این امام همام در مصادر روایى فریقین ـ به‌ویژه اهل سنّت ـ به دنبال شناخت ‏روش ایشان در تفسیر قرآن است و بیان مى‌دارد که امام، زمانى قرآن را به نطق درآورده، از آن براى تفسیر کلام الهى استفاده نموده‌اند و گاهى ‏در حوزه معناشناسى به تبیین واژگان آیات الهى پرداخته‌اند، جرى و تطبیق، استفاده از عقل و برهان، بهره‌گیرى از اسباب نزول و … از دیگر ‏روش‌های تفسیرى امام است که مطرح مى‌شود.‏