از خدا بخواهیم که به ما توفیق نماز با توجّه و اقبال عنایت فرماید.

بیّاع صابری گوید: به امام صادق (ع) عرض کردم، آیا در نماز می‌شود که انسان گریه و تباکی کند؟ حضرت فرمود: «بَخْ بَخْ وَ لَوْ مِثْلَ رَأْسِ الذُّبَابِ». یعنی «مبارک باشد. مبارک باشد! ولو این‌که به اندازه‌ی بال پشه در نماز گریه کند».[۱]

اگر انسان در نمازش، حالت خوف، حالت توجّه، حالت خشوع، او را به گریه بیاورد، این بسیار خوب است. علی مرتضی (ع) گریه می‌کرد. امام سجّاد (ع) گریه می‌کرد. بزرگان وصُلحای ما از خوف خدا در نماز گریه می‌کردند؛ گاهی هم گریه، گریه‌ی عشق و علاقه است. مقام ربّ کجا و مقام عبد کجا؟ منِ ضعیف کجا و خدایِ جلیل کجا؟ این خدای جلیل که به من اجازه داده با او مناجات کنم ـ الحمد الله ـ پس در نماز اگر از خوف خدا کسی گریه کرد، اشکالی که ندارد هیچ، بسیار هم خوب است. امّا اگر مسائل دنیوی بود، قرضی داشت، گرفتاری داشت، یا زن و بچّه‌اش دعوا کرده بود و گریه کرد، این گریه مُبطل نماز است.

منبع: کتاب لحظه های عروج؛ انتشارات پیام هادی علیه السلام

[۱]ـ کافی، ج ۳، ص ۳۰۱، ح ۲٫