گذراندن معنای هر فعل و قولی بر دل، پیش از پرداختن به آن [در تفهّم و حضور قلب] جدّاً مؤثّر است.

مثلاً وقتی خواست قرائت کند، معنی «بسم الله الرَّحمنِ الرَّحیم» را از دل بگذراند، سپس آن را بخواند. آن‌گاه معنی «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ» را به دل بگذراند، سپس آن را بخواند؛ و همین‌طور آیه به آیه تا آخر.

 و همچنین وقتی خواست پیش از رکوع، دست‌هایش را بلند کند، معنایش را به یاد آورد، سپس آن‌ها را بلند کند. آن‌گاه معنی رکوع را به یاد آورد، سپس رکوع کند و همین‌طور تا پایان نماز.

 منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۴۳