هر دو طرف مقصّر هستند؛ اگر بچّه به بلوغ فکری برسد و در معرض مطالب خوب قرار بگیرد، ولی انتخاب صحیح نکند، خودش مقصّر است.

در سنینی که اختیار فرزندان در دست والدین است، وقتی والدین بچّه را به یک محیط آلوده ببرند، او نمی‌تواند با پای خود از آنجا بیرون بیاید؛ امّا وقتی که فرزند به سنّ نوجوانی یا جوانی برسد و متوجّه شود که آن محیط آلوده است، باید خود را از آن محیط خارج کند و اگر در آن محیط بماند، در آخرت او را مذمّت می‌کنند.

در روایات آمده است که در روز قیامت، هم پدر و هم فرزند موأخذه می‌شود؛ پدر به خاطر این که محیط سالم را برای فرزند خود فراهم نکرده و فرزند هم به خاطر این که از عقل خود استفاده نکرده است.