زبور، کتاب مقدس کدام دین است؟ آیا آن با یهودیت و مسیحیت ارتباط دارد؟

پاسخ اجمالی

«زبور»، کتاب مقدس حضرت داود نبی(ع) است. علامه طباطبایی در تفسیر آیه «وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُونَ»[۱] گفته اند: ظاهراً منظور از «زبور» کتابی است که به حضرت داود داده شده است؛ زیرا در جای دیگر قرآن خداوند می فرماید: «وَ آتَیْنا داوُدَ زَبُوراً»؛[۲] یعنی «و به داود، زبور دادیم». و برخی گفته اند مقصود از زبور مطلق کتاب هایی است که بر پیامبران نازل شده است و یا منظور کتاب های بعد از حضرت موسی(ع) است ولی دلیلی براین مدعا وجود ندارد.[۳]
با توجه به آیات قرآن؛ به نظر می رسد حضرت داود نبی(ع) دین جدیدی را عرضه نکرده باشد. مانند آیات ۲۴۷ تا ۲۵۱ سوره بقره که به بخشی از اوائل زندگی ایشان می پردازد:
بعد از اتمام پیامبری حضرت موسی، عده ای از بزرگان بنی اسرائیل نزد پیامبرشان (در نام این پیامبر میان مفسران اختلاف است)[۴] رفتند و از او درخواست نمودند که پادشاهی بر آنها بگمارد تا در راه خدا کارزار نمایند. خداوند به آنان گوشزد کرد که ممکن است فرمان او را نپذیرید و آنان قول فرمانبری دادند ولی جز اندکی به سخن خود پایبند نبوده و خداوند به (احوال) ستمکاران دانا است. خداوند طالوت را بر آنان فرمان روا ساخت و نشانه هایی در اثبات پادشاهی او از ناحیه پروردگار وجود داشت؛ مانند وسعت دانش و قدرت بدنی و همراه داشتن تابوت (عهد) که مایه آرامش برای آنان بود و (نیز) بازمانده اى از آنچه از خاندان موسى و هارون بر جاى نهاده اند و فرشتگان آن را حمل می کنند… و خداوند آنان را با چشمه ای آزمایش نمود و جز اندکی در این امتحان پیروز نشدند و سپاه طالوت با جالوت رویارو شد و جالوت توسط فرمانده لشکر طالوت که حضرت داود(ع) بود کشته شد.[۵]
در آیات دیگر نیز اشاره نشده که ایشان دین جدیدی آورده باشند. اما به هر حال وظیفه پیروان تمام ادیان است که این کتاب الهی را مقدس بشمارند.

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. انبیاء، ۱۰۵: «در زبور بعد از ذکر (تورات) نوشتیم: بندگان شایسته ام وارث (حکومت) زمین خواهند شد!».

[۲]. اسراء، ۵۵٫

[۳]. طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱۴، ص ۳۲۹، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ق.

[۴]. ر.ک: شبر سید عبد الله، تفسیر القرآن الکریم، ص  ۷۷، بیروت، دار البلاغه للطباعه و النشر، ۱۴۱۲ق.

[۵]. بقره، ۲۴۷ – ۲۵۱٫