هر انسان باهوش در کتاب آفرینش خدا -که نقش زیبای عالَم هستی است- به نظر عبرت و تفکّر بنگرد، یقین کند که این کتاب را کاتبی است و این نقوش را نقّاشی است عالِم و بصیر که از روی کمال علم و حکمت، هر چه را در مرتبه‌ی خود آفریده و حقایق متباینه را چون آب و آتش و آفتاب و زمین و دیگر چیزها را به هم ائتلاف و پیوستگی داده و بدین‌گونه نظم اَتقن و ترتیب اَحسن، جهان را منظّم ساخته.

و هر که را اندک عقلی است، می‌داند:

این همه مصالح و منافع بی‌شمار که در انتظام حرکات دستگاه کرات و جواذب فَلکی است، یا در عَالم نبات و حیوان است، یا در قوای جسمی و روحی انسان است… و نظم دایم که در هر چیز عالم مشهود است، محال است به طبیعت بی‌شعوری نسبت دهد و به بخت و اتّفاق کور، حواله کند!

منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۷۰