اندیشه «مسیحا» و «موعود» در تاریخ آیین یهود، همواره با اختلاف ها و فراز و نشیب هایی همراه بوده است؛ اما آیا باور داشت موعود، در عرصه های تربیتی و اجتماعی، برای یهودیان دارای فواید و دستاور دهایی بوده است؟ این جستار با روش توصیفی – تحلیلی به سوال مذکور پاسخ داده و معتقد است باور داشت موعود در آیین یهود، امری صرفا اعتقادی نبوده، بلکه بسته به کیفیت اعتقاد به آن، کارکردهایی برای یهودیان به عنوان پیروان دین الاهی، نه به عنوان دینی سیاسی و ابزار دردست صهیونیسم؛ در برداشته است و در واقع این باور، مکانیسم و اهرمی برای تحقق برخی از آرمان های آیین یهود به شمار می رود.
به عبارت دیگر: اعتقاد به موعود، همواره برای یهودیان دستاوردها و کارکردهایی در عرصه معرفتی- اعتقادی، چون شریعت گرایی و ترغیب به توبه داشته و در عرصه اخلاقی- تربیتی، کارکردی چون امید افزایی و الگوسازی؛ و در عرصه اجتماعی- سیاسی، کارکردی چون پویایی و صبر افزایی، در پی داشته است.