مؤمن و عاقل و شخص بیدارِ کار آخرت، هر کار که می‌کند -از تجارت و کسب و علم و هنر و غیره- همان کار را خالص برای خدا و برای ذخیره‌ی آخرت کند که هم دنیای او کاملاً اصلاح شود و هم تمام این اعمال، ذخیره‌ی آخرت او شود. پس کار آخرت، نه تنها عبادت است، بلکه تمام کارها را اگر برای خدا کنیم، کار آخرت است و ذخیره برای آن عالم ما خواهد بود. و اگر علم و عبادت را هم برای دنیا کنیم، آن هم کار دنیا است و هیچ نفعی در آخرت ندارد: أَلا لِلَّهِ الدِّینُ الْخالِصُ. دین، هر عمل است که برای خداست. و هر چه برای خداست، کار آخرت است. چون هر کشت و کار و کسب و علم و هنر و صنعت و مشاغل، در عالم نظام خلقت لازم و تمام کارهای دنیا، واجب کفایی است؛ و باید برای آخرت کرد.

خلاصه آن‌که: تمام اعمال دنیا را می‌توان برای آخرت کرد و تمام کارهای آخرت را برای دنیا! و این تابع نیّت و توجّه به حقیقت دنیا و آخرت است. پس اگر کسی عبادت را برای خودنمایی و مال را برای خوش‌گذرانی خواهد، کار دنیا است؛ و اگر کسب تجارت و صنعت و هنر کند، غرض و مقصود آن باشد که پس از نظم معاش ضروری از مال حلال، به احسان و صدقه و نشر خیرات و بسط علم و ایمان و دستگیری از مستمندان و بیماران به کار برد، آن علم و تجارت کار آخرت است و ذخیره نزد خداست.

منبع: کتاب پندهای آسمانی، صص ۱۲۴-۱۲۵