الف. در هیچ کتاب معتبر از اهل سنت و شیعه مطلبی در مورد نامناسب‌بودن چهره و اندام امیرالمؤمنین(ع) وجود ندارد، بلکه نقل‌های بسیاری در مورد زیبایی حضرتشان در این منابع مشاهده می‌شود:

۱ – ابن عبد البر(م ۴۶۳ق) در کتاب «الاستیعاب فی معرفه الاصحاب»: حضرت على(ع) قد متوسط و چشمانی سیاه داشت. خوش‌سیما بود و مانند ماه شب چهارده، از زیبایى می‌درخشید. شکمش، بزرگ و شانه‌هایش، پهن و درشت انگشت بود. اندامى لطیف داشت و گردنش از سپیدى، مانند تنگى از نقره بود. جلو سرش مو نداشت و محاسنش، انبوه بود. استخوان شانه استوارى، مانند استخوان شانه شیر درنده بود. بازو و بند دستش از پیچیدگى قابل تشخیص نبود. هنگام راه رفتن گام‌ها را کشیده برمی‌داشت. هرگاه بازوى کسى را می‌گرفت، چنان بود که جان او را گرفته تا آن‌جا که تاب نفس کشیدن را احساس نمی‌کرد. دست و بند دستش، فربه بود.[۱]

۲ – ابن اثیر جزری (م ۶۳۰ق) در کتاب «اسد الغابه فی معرفه الصحابه»: ابو هریره از عبد الله بن‏ داوود از ابو الحجاج مدرک چنین روایت کرده است: در یکى از روزها دیدم که حضرت على(ع) به ایراد خطبه پرداخته است، در آن هنگام چهره‌اش از همه مردم، زیباتر بود.[۲]

۳ – یکى از افراد در ضمن ملاقاتى که با رسول خدا(ص) داشت، گفت: چگونه على(ع) می‌تواند «لواء الحمد» را به دوش بکشد؟ رسول خدا(ص) در پاسخ فرمود: «چگونه على(ع) تاب تحمل آن‌را نداشته باشد، حال آن‌که خصلت‌هاى چندى را در اختیار دارد: ۱٫ شکیبائیش مانند شکیبائى من است. ۲٫ چهره زیبایش مانند چهره زیباى یوسف(ع) است. ۳٫ نیرویش مانند نیروى جبرئیل است».[۳]

۴ – از «ابن عباس» روایت شده است که؛ رسول خدا(ص) فرمود: «کسى که می‌خواهد به حلم حضرت ابراهیم(ع) و به حکم نوح(ع) و به زیبایى چهره یوسف(ع) پى ببرد، به على بن ابی‌طالب(ع) نظر نماید [که همه این ویژگی‌ها در او جمع شده است]».[۴]

ب. درباره بخش دوم پرسش نیز باید گفت که امام علی(ع)، مصداقی از آیه «أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ رُحَماءُ بَیْنَهُمْ»[۵] بود، امّا خشونت بی‌جا نداشت، بلکه در جای خود خشن و در جای خود مهربان بود، و مهربانی آن‌حضرت بر خشونتش می‌چربید.
ابو سعید خدرى نقل می‌کند: در یکى از روزها، گروهى در پیشگاه رسول اکرم(ص) از حضرت على(ع) شکایت کردند. پیامبر(ص) به دنبال شکوه آنان از جاى برخاست و خطابه‌اى ایراد فرمود و شنیدم خطاب به مردم اظهار می‌داشت: «اى مردم! از على(ع) شکوه نکنید، به خدا سوگند! على شیفته ذات خدا است و در راه خدا از خشونت و سرسختى زیادى برخوردار است و در این راه کمال پایمردى را دارد».[۶]

منبع: اسلام کوئست

پی نوشت ها

[۱]. ابن عبد البر، یوسف بن عبد الله، الاستیعاب فى معرفه الأصحاب، ج ‏۳، ص ۱۱۲۳، بیروت، دار الجیل، چاپ اول، ۱۴۱۲ق؛ نیز ر.ک: قد امام علی(ع)، ۱۲۱۸۸.

[۲]. ابن اثیر جزرى، على بن محمد، أسد الغابه فى معرفه الصحابه، ج ‏۳، ص ۶۲۰، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۹ق.

[۳]. محب الدین طبرى‏،  أحمد بن عبد الله،  الریاض النَضِرَه فى مناقب العَشره، ج ‏۳، ص ۱۷۲، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ دوم‏، ۱۴۲۴ق‏.

[۴]. همان، ج ‏۳، ص ۱۹۶.

[۵]. «در برابر کفّار سرسخت و شدید، و در میان خود مهربانند»؛ فتح، ۲۹.

[۶]. ابن هشام حمیرى معافرى، عبد الملک، السیره النبویه، ج ‏۲، ص ۶۰۳، بیروت، دار المعرفه، بی‌تا.