سؤال: چرا خداوند متعال افراد بسیارى را آفرید که مستحقّ آتش جهنّم گردند؟

جواب: در حدیث قدسى آمده است: « کُنْتُ کَنْزا مَخْفِیّا فَأَحْبَبْتُ أَنْ أُعْرَفَ، فَخَلَقْتُ الْخَلْقَ لِکَىْ أُعْرَفْ »⁽ بحار الانوار، ج ۸۴، ص ۱۹۸ و ۳۴۴٫⁾؛ (من گنج نهان بودم، خواستم که شناخته شوم، لذا مخلوقات را آفریدم تا شناخته شوم.) خداوند عدّه  اى را برگزید و در جوار خود،اهل اُنس و هم  نشین  و مظهراسما و صفات خود قرار داد، که هر کدام از آن  ها در یک کفّه  ى ترازو و بقیّه  ى مردم در کفّه  ى دیگر هستند. اگر ارزش افراد با ترازو سنجیده شود، ارزش یک مؤمن کامل از هزاران افراد غیرمؤمن برتر و سنگین  تر خواهد بود. در روایت آمده است:

به نظر مى  رسد مقصود استاد ـ مدّظلّه ـ از بیان فوق، حدیث قدسى زیر است که خداوند سبحان مى  فرماید: « لَوْ لَمْ یَکُنْ مِنْ خَلْقى فِى الْأَرْضِ فیما بَیْنَ المشرقِ وَ الْمَغْرِبِ الاّ مؤمنٌ واحدٌ مَعَ اِمامٍ عادلٍ، لاَسْتَغْنَیْتُ بِعِبادَتِهِما عَنْ جمیعِ ما خَلَقْتُ مِنْ ارضى، وَ لَقامَتْ سَبْعُ سماواتٍ وَ أَرَضینَ بِهِما، وَلَجَعَلْتُ لهما مِن إیمانِهما أُنْسا لایحتاجانِ الى أُِنْسٍ سِواهما. » ؛ (اگر در روى زمین و میان مشرق و مغرب، به جز یک مؤمن و یک امام عادل نبود، من به عبادت آن دو از تمام آفریده  هاى خود در زمین بى  نیاز بودم، و آسمان و زمین  هاى هفتگانه به واسطه  ى آن دو بر پا بودند، و از ایمان آن دو اُنسى براى ایشان قرار مى  دادم که به هیچ کس دیگر [و یا: اُنس دیگر] نیاز نداشته باشند.) ر.ک: اصول کافى، ج ۲، ص ۳۵٫ نیز ر.ک: بحار الانوار، ج ۶۴، ص ۱۴۹؛ ج ۷۲، ص ۱۵۲؛ عدّه الداعى، ص ۱۹۵؛ مجموعه  ى ورّام، ج ۲، ص ۲۰۸، مشکاه الانوار، ص ۲۸۴ و گزیده  ى جواب این است که غرض از خلقت به آفریدن انبیا و اوصیا و اولیا و مؤمنان واقعى، حاصل است، و بقیّه به اختیار خود، مستحق آتش جهنّم گردیده  اند.

« اگر یک امام و یک مأموم در جهان وجود داشته باشد، غرض از خلقت حاصل است! »

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد