در پوشش دختران و زنان، ظرافت و دقتى نهفته است که با شخصیت و تکریم جایگاه آنان پیوند خورده است. پوشش زن سبب مىشود که زن در هنگام حضور در جامعه و روبرو شدن با مردان بیگانه، تنها به مسئولیتهاى اجتماعى خود رسیدگى کند و از رهزنىهاى شیطانى به دور باشد که در این صورت هم به بهداشت روانى جامعه کمک مىکند و هم نظام خانه و خانواده پایدار مىماند؛ زیرا اسلام مىخواهد لذتهاى جنسى و حتى  دیدارى و شنیدارى در محیط خانوادگى و زیر چتر ازدواج قانونى قرار بگیرد و حضور در اجتماع براى درس و کار و فعالیت بوده، هر کدام از این دو محیط کارکرد ویژه خود را داشته باشد. از این رو مىتوان حجاب زنان را نوعى آراستگى جهت حفظ حریم و مسئولیت پذیرى برشمرد که رعایت آن بر ایشان ضرورى و شایسته است.

 

پیامبر اسلام بر پوشش زن در مقابل نامحرم و دورى از خودنمایى و تبرج اصرار مىورزید.[۱] قرآن نیز زنان را به حفظ حریم و رعایت پوشش و حجاب مؤکداً توصیه کرده است که استشهاد به دو آیه آشکارا این تأکید را نشان مىدهد:

آیه نخست: «اى پیامبر! به همسران و دخترانت و زنان مؤمن بگو پوششهاى بلند (جلباب) خود را بر خویش فرو افکنند».[۲]

آیه دوم: «به زنان مؤمن بگو: دیدگان خود را فرو خوابانند و عفت پیشه ساخته، دامن خود را از بیگانگان بپوشانند و زیور خویش را جز براى شوهران و سایر محارم آشکار نکنند؛ مگر آنچه پیدا است و روسرىهاى (خُمُر) خویش را به گریبانها اندازند تا سر و گردن و سینه و گوشها پوشیده باشد و پاهایشان را به زمین نکوبند تا [مبادا] آنچه از زینت پنهان مىکنند معلوم شود».[۳]

 

درباره این دو آیه، به چند نکته توجه کنید:

الف – جلباب، پوششى است گشاد و پارچهاى (مانند چادر) که با روسرى کوچک و خمار متفاوت است. جلباب همچون مقنعهها و روسرىهاى بزرگ، سر و همه بدن را مىپوشانیده است[۴] و خداوند در آیه نخست با بیان جلباب، به پوشاندن سر و گردن و بدن زنان اشاره دارد.

 

ب – خُمُر، جمع خمار و به معناى روسرى و سرپوش است[۵] و خداوند در آیه دوم از دختران و زنان مؤمن خواسته است که با خمار، سینه و گریبان (جیب) خود را بپوشانند. مرحوم طبرسى درباره این آیه مىنویسد: زنان مدینه، اطراف روسرىهاى خود را به پشت سر مىانداختند و سینه، گردن و گوشهاى آنان آشکار مىشد و براساس این آیه موظف شدند اطراف روسرى خود را به گریبانها بیندازند تا این مواضع نیز پوشیده باشد. ابن عباس نیز در باره تفسیر این آیه مىگوید: یعنى زن، مو، سینه، دور گردن و زیر گلوى خود را بپوشاند.[۶]

 

ج – قرآن در پاسخ به ضرورت پوشش نیز چنین مىفرماید که «ذلِکَ أَدْنى أَنْ یُعْرَفْنَ فَلا یُوذَیْنَ»؛[۷] «بدین وسیله شناخته مىشوند (که داراى اصالت خانوادگىاند) پس با آزار و تعقیب (هوسرانان) رو به رو نمىشوند».

 

د – پیامبر به اسماء فرمود: «اسماء! وقتى زن بالغ شد، شایسته نیست که [در برابر نامحرم] جز صورت و دستهایش دیده شوند».[۸]

در پایان این نکته قابل یادآورى است که: «پوشش اسلامى به معناى زندانى کردن و قرار دادن خانمها پشت پرده و در نتیجه عدم مشارکت در فعالیتهاى اجتماعى نیست؛ بلکه پوشش بدان معناست که به عنوان دختران و زنان مؤمن در معاشرت با مردان بدن خود را بپوشانند و به خودنمایى نپردازند و مشارکتشان در فعالیتها، براساس اصول انسانى و اسلامى استوار باشد».[۹]

 

 

پی نوشت ها


[۱] – تبرج همان خودنمایى زنان در برابر مردان، براى جذب و فتنهانگیزى است.

[۲] – احزاب ۳۳، آیه ۵۹٫

[۳] – نور ۲۴، آیه ۳۱٫

[۴] – التبیان، شیخ طوسى، ج۸، ص ۳۶۱٫

[۵] – المفردات، راغب اصفهانى، ص ۱۵۹٫

[۶] – مجمعالبیان، ج ۸ – ۷، ص ۲۱۷٫

[۷] – احزاب ۳۳، آیه ۵۹٫

[۸] – سنن، ابى داود، ج۴، ص ۶۲٫

[۹] – تفسیر نمونه، مکارم شیرازى، ج۱۷، ص ۴۰۱٫