[نمازگزار در هنگام قیام و حضور نزد خداوند باید] بداند که:

راز و نهانش نزد پروردگار آشار است، از پنهانی‌هایش می‌داند چیزهائی را که خود او نمی‌داند. پس مراقب باشد که نهان و باطنش مخالف رضای پروردگارش نباشد.

 باید تواضع و فروتنی‌اش در این جایگاه خطیر مانند فروتنی‌اش هنگام ایستادن در حضور سلطانی از سلاطین دنیا باشد! چگونه در روبرو شدن با او و در گفتارش با او، مواظب است که مخالف رضایتش نباشد؛ و از معانی صحبت‌های خود با وی، و اشاره‌های سلطان، غفلت نمی‌کند!

نباید خداوند بزرگ –که سلطان سلاطین و پادشاه پادشاهان است- در نزد او خوارتر و سبکتر از بشری مانند خودش باشد!

 منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۴۸