برای خواندن سوره ملک موجب دوری از عذاب قبر می شود؟

پاسخ اجمالی

سوره «مُلک» که نام های دیگرش «منجیه» (نجات بخش)،[۱] «واقیه»[۲] و «مانعه»[۳] (مانع عذاب قبر) است، از سوره هاى بسیار پرفضیلت قرآن می باشد.
از احادیثی که درباره ثواب خواندن سوره ملک نقل شده است، استفاده می شود که نجات از عذاب الهی یا عذاب قبر در عالم برزخ پاداشی است که برای خواندن این سوره در نظر گرفته شده است.
در همین راستا؛ به برخی روایاتی که ناظر به چنین پاداشی می باشند، اشاره می کنیم:
در حدیثى از امام باقر(ع) می خوانیم که فرمود: «سوره ملک، سوره “مانعه” است که از عذاب قبر جلوگیرى کند، و در تورات به نام سوره ملک ثبت است. کسى که آن را در شبى بخواند، در آن شب، عمل بسیار و پاکیزه اى انجام داده، و با خواندن این سوره در زمره غافلان نوشته نخواهد شد».[۴]
امام صادق(ع) فرمود: «هر کس سوره “تَبارَکَ الَّذِی بِیَدِهِ الْمُلْکُ” را پیش از آن که بخوابد، قرائت کند پیوسته در امان خدا باشد تا صبح نماید و در امان او است در روز قیامت تا بخواست خدا داخل بهشت گردد».[۵]
از ابن مسعود نقل شده است: «وقتى مرده اى در قبر گذارده می شود، از طرف پاى او فرشته عذاب می آید و به او گفته می شود براى شما راهى و تسلّطى بر او نیست؛ براى این که او با سوره ملک به نماز برمی خاست. سپس از بالاى سر او می آید، و زبان او می گوید: براى شما سلطه اى بر او نیست؛ زیرا او با من سوره ملک را قرائت می کرد». آن گاه گفت: «آن سوره از عذاب قبر جلوگیری می کند».[۶]

 منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. قطب الدین راوندى، سعید بن هبه الله،‏ الدعوات (سلوه الحزین)، ص ۲۷۹، قم، مدرسه امام مهدى(عجل الله تعالى فرجه الشریف)، چاپ اول‏، ۱۴۰۷ق؛ طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، شیخ آقابزرگ تهرانی، تحقیق، قصیرعاملی، احمد، ج ‏۱۰، ص ۵۶، بیروت، دار احیاء التراث العربی، بی تا.

[۲]. قرطبی، محمد بن احمد، الجامع لأحکام القرآن، ج ‏۱۸، ص ۲۰۵، تهران، ناصر خسرو، چاپ اول، ۱۳۶۴ش؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‏۲۴، ص ۳۱۱، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.

[۳]. کلینى، محمد بن یعقوب بن اسحاق‏، الکافی، محقق، مصحح، غفارى، على اکبر، آخوندى، محمد، ج ‏۲، ص ۶۳۳، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم‏، ۱۴۰۷ق.

[۴]. همان.

[۵]. صدوق، محمد بن على‏، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص ۱۱۹، قم، دار الشریف الرضی للنشر، چاپ دوم‏، ۱۴۰۶ق.

[۶]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی‏، محمد جواد، ج ‏۱۰، ص ۴۸۱، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش؛ الجامع لأحکام القرآن، ج ‏۱۹، ص ۲۰۵٫