نقل کرده اند: در اثر یک منبر عالِمى، چهار هزار نفر شیعه شدند. کسى که این گونه بیان داشته باشد، در ثواب، از مراجع بالاتر است؛ زیرا در روایت آمده است :

« لاَءَنْ یَهدِى اللّه عَلى یَدَیْکَ رَجُلاً، خَیْرٌ مِمّا طَلَعَتْ عَلَیْهِ الشَّمْسُ وَ غَرُبَتْ. » اگر خداوند یک نفر را به وسیله ى تو هدایت کند، قطعا بهتر از تمام آن چه آفتاب بر آن مى تابد و غروب مى کند، خواهد بود.

 اصول کافى، ج۵، ص۲۸ و ۳۶؛ تهذیب، ج۶، ص۱۴۱؛ وسائل الشیعه، ج۱۵، ص۴۲؛ بحار الانوار، ج۲۱، ص۳۶۱؛ ج۹۷، ص۳۴٫

خدا مى  داند هدایت نفوس چه  قدر ارزش دارد. البته نباید از اول کار چنان بار تکلیف را سنگین کرد که طرف مقابل از مذهب بى زار گردد، و « أَدْخَلَهُ فى شَىْ  ءٍ أَخْرَجَهُ مِنْهُ. »⁽ اصول کافى، ج۲، ص۴۲؛ وسائل الشیعه، ج۱۶، ص۱۶۰؛ بحار الانوار، ج۶۶، ص۱۶۱٫⁾؛ (او را از چیزى که در آن وارد نموده بود، خارج کرد.) صدق کند؛ بلکه باید با رفق و مدارا رفتار نمود.

در هر حال، مرحوم آقا میرزا حبیب اللّه   رشتى⁽فقیه بزرگ، حبیب اللّه   بن محمّد على نجفى رشتى (؟ ـ ۱۳۱۲)، صاحب تألیفات بسیار از جمله بدایع الافکار.⁾ ـ که خیلى معتقد بوده و از روى ایمان مطالب را تحصیل مى کرده است ـ پیشانى آن آقا را بوسید و گفت:

« حاضرم همه ریاضت هایى را که کشیدم به تو بدهم و در عوض ثواب این یک منبر را به من بدهى. »

خدا کند آثار قَیِّمه و گرانبهایى را که بالوراثه داریم، اختیارا از دست ندهیم و گرگ ها از دست ما نگیرند!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد