یک عمر در حوالی غربت مقیم بود

آن سیدی که سفره‌ی دستش کریم بود

خورشید بود و ماه از او نور می‌گرفت

تا بود، آسمان و زمین را رحیم بود

سر می‌کشید خانه به خانه، محله را

این کارهای هر سحر این نسیم بود

آتش زبانه می‌کشد از دشت سبز او

چون گلفروش کوچه‌ی طور کلیم بود

این چند روزه سایه‌ی یثرب بلند شد

چون حال آفتاب مدینه وخیم بود

حقش نبود تیر به تابوت او زدن

این کعبه در عبادت مردم سهیم بود

بی سابقه است حادثه اما جدید نیست

این خانواده غربتشان از قدیم بود

آقا ببخش قصد جسارت نداشتم

پای درازم از برکات گلیم بود

شاعر: رضا جعفری