یک امر بسیار روشن و بدیع این است که معلّم باید دارای ویژگی‌ها و خصوصیاتی باشد که او را از بقیه ممتاز کند؛ خصوصاً معلّمی که می‌خواهد درس قرآن بدهد. چند ویژگی که باید در معلّمین و مربیان وجود داشته باشد، تا بتوان اسم معلّم را بر آن‌ها اطلاق کرد عبارتند از:

الف. آراستگی ظاهر

اوّلین نکته این است که مربّی باید ظاهری آراسته داشته باشد که این ویژگی، ویژگی نبیّ مکرّم اسلام صلّی الله علیه و آله و سلّم است.

زمانی که مرحوم حاج شیخ عبّاس قمی رحمه الله علیه در کتاب شمایل المحمّدیّه به خصوصیّات ظاهری پیامبر اسلام می‌پردازد، می‌بینیم که چند شاخصه مهم را بیان می‌کند؛ شاخص‌هایی مانند این‌که ایشان همیشه لباس سفید و تمیز به تن می‌کردند، خود را معطر می‌ساختند، موها و محاسن خود را شانه می‌زدند. از این ویژگی‌ها  متوجّه می‌شویم که معلّمین باید آراسته باشند و از لباس‌های تمیز استفاده کنند.

ب. خوش خلقی

نکته‌ی دوّم این است‌ که معلّم باید خُلق و خوی خوبی داشته باشد. وقتی معلّم بداخلاقی می‌کند، تنها به یک نفر زیان نمی‌زند؛ بلکه به اصل علم و دانش و به یک ارزش متعالی زیان وارد می‌کند. قرآن کتاب بزرگ بشریت است. زمانی که یک معلّم قرآن با بدرفتاری و بد خلقی نماینده‌‌ای برای تعلیم این کتاب می‌شود، بچّه‌ها از این کتاب بزرگ دور می‌شوند؛ لذا مربّی در عرصه‌ی تعلیم و تربیت باید مراقب باشد که اصلاً خطایی مرتکب نشود. به همین خاطر است که می‌گویند نباید نگاه معلّم به این جایگاه یک نگاه صنفی و شغلی باشد؛ بلکه باید یک نگاه متعالی به این حرفه داشته باشد.

ج. داشتن نگاه مثبت

مسئله مهمّ دیگری که در معلّم خیلی می‌تواند تأثیر گذار باشد، نگاه او به دانش‌آموزان است. نگاه معلّم باید این باشد که بچّه‌هایی که در اختیار او گذاشته شده‌اند، هر کدام از آن‌ها بالقوه ظرفیت این را دارند که سرباز مخلصی برای امام زمان عجل الله تعالی فرجه شوند.

د. اخلاص و توکّل

یکی دیگر از ویژگی های مهم در عرصه‌ی تعلیم و تربیت اخلاص و توکّل معلّم است؛ برای این‌که معلّم بتواند صاحب نفوذ و تأثیر گذار باشد، باید زیاد به خداوند توکّل کند و اخلاص داشته باشد.

توکّل به این معنا که بگوید من یک وسیله هستم و تعلیم و تربیتی که انجام می‌دهم، به اتکّای الهی است. اخلاص نیز به این معنا که بگوید من دارم چشمه‌ی زلالی را انتقال می‌دهم و نباید آن را با چیز‌های دیگر آلوده کنم.