شیخ صدوق با سند خویش از عبدالله بن منصور روایت کرده که گوید:

از امام صادق (ع) پرسیدم: درباره‌ی شهادت پسر رسول خدا (ص) برایم بگو. فرمود: پدرم از پدرش روایت کرده که چون مرگ معاویه فرا رسید، پسرش یزید ملعون را فراخواند و پیشِ روی خود نشاند و گفت: پسرم! من همه‌ی گردنکشان را برای تو خوار کردم و همه‌ی شهرها را برای حکومت تو آماده ساختم و حکومت و آنچه را در آن است، طعمه‌ای برایت قرار دادم، ولی از سه نفر بر تو بیم دارم که به مخالفت با تو بکوشند. آنان عبدالله بن عمر، عبدالله بن زبیر و حسین بن علی‌اند. امّا عبدالله بن عمر، او با توست. با او باش و رهایش نکن. امّا عبدالله بن زبیر، اگر بر او دست یافتی قطعه قطعه‌اش کن که او بر تو هجوم خواهد آورد، آن‌گونه که شیر به روی شکارش می‌افتد و با تو از درِ نیرنگ وارد می‌شود، آن‌گونه که روباه سگ را فریب می‌دهد. امّا حسین، می‌دانی که چه بهره‌ای از پیامبر دارد و پاره‌ای از گوشت و خون رسول خدا (ص) است و می‌دانی که عراقیان سرانجام او را به سوی خود فرا خواهند خواند و سپس یاری نمی‌کنند و تباهش می‌سازند. اگر بر او دست یافتی، حق و جایگاهش را نسبت به رسول خدا (ص) بشناس و به کارهایش او را مؤاخذه نکن. علاوه بر این ما با او خویشاوندی هم داریم. مبادا که با او بدی کنی و از تو رفتار ناشایستی ببیند.

 قال شیخ  الصّدوق:

حَدَّثَنَا الشَّیْخُ الْفَقِیهُ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ مُوسَى بْنِ بَابَوَیْهِ الْقُمِّیُّ، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عُمَرَ الْبَغْدَادِیُّ الْحَافِظُ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو سَعِیدٍ الْحَسَنُ بْنُ عُثْمَانَ بْنِ زِیَادٍ التُّسْتَرِیُّ مِنْ کِتَابِهِ، قَالَ: حَدَّثَنَا إِبْرَاهِیمُ بْنُ عُبَیْدِ اللَّهِ بْنِ مُوسَى بْنِ یُونُسَ بْنِ أَبِی إِسْحَاقَ السَّبِیعِیُّ قَاضِی بَلْخٍ، قَالَ: حَدَّثَتْنِی مُرَیْسَهُ بِنْتُ مُوسَى بْنِ یُونُسَ بْنِ أَبِی إِسْحَاقَ، وَ کَانَتْ عَمَّتِی، قَالَتْ: حَدَّثَتْنِی صَفِیَّهُ بِنْتُ یُونُسَ بْنِ أَبِی إِسْحَاقَ الْهَمْدَانِیَّهُ وَ کَانَتْ عَمَّتِی، قَالَتْ: حَدَّثَتْنِی بَهْجَهُ بِنْتُ الْحَارِثِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ التَّغْلِبِیُّ عَنْ خَالِهَا عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مَنْصُورٍ وَ کَانَ رَضِیعاً لِبَعْضِ وُلْدِ زَیْدٍ بْنِ عَلِیٍّ (ع) قَالَ: سَأَلْتُ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ (ع)، فَقُلْتُ: حَدِّثْنِی عَنْ مَقْتَلِ ابْنِ رَسُولِ اللَّهِ (ص)، فَقَالَ: حَدَّثَنِی أَبِی عَنْ أَبِیهِ، قَالَ: لَمَّا حَضَرَتْ مُعَاوِیَهَ الْوَفَاهُ، دَعَا ابْنَهُ یَزِیدَ لَعَنَهُ اللَّهُ فَأَجْلَسَهُ بَیْنَ یَدَیْهِ، فَقَالَ لَهُ: یَا بُنَیَّ إِنِّی قَدْ ذَلَّلْتُ لَکَ الرِّقَابَ الصِّعَابَ وَ وَطَّدْتُ لَکَ الْبِلَادَ وَ جَعَلْتُ الْمُلْکَ وَ مَا فِیهِ لَکَ طُعْمَهً وَ إِنِّی أَخْشَى عَلَیْکَ مِنْ ثَلَاثَهِ نَفَرٍ یُخَالِفُونَ عَلَیْکَ بِجَهْدِهِمْ وَ هُمْ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ، وَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الزُّبَیْرِ وَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ، فَأَمَّا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عُمَرَ فَهُوَ مَعَکَ فَالْزَمْهُ وَ لَا تَدَعْهُ، وَ أَمَّا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الزُّبَیْرِ فَقَطِّعْهُ إِنْ ظَفِرْتَ بِهِ إِرْباً إِرْباً، فَإِنَّهُ یَجْثُو لَکَ کَمَا یَجْثُو الْأَسَدُ لِفَرِیسَتِهِ وَ یُوَارِبُکَ مُوَارَبَهَ الثَّعْلَبِ لِلْکَلْبِ، وَ أَمَّا الْحُسَیْنُ (ع) فَقَدْ عَرَفْتَ حَظَّهُ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) وَ هُوَ مِنْ لَحْمِ رَسُولِ اللَّهِ وَ دَمِهِ، وَ قَدْ عَلِمْتُ لَا مَحَالَهَ أَنَّ أَهْلَ الْعِرَاقِ سَیُخْرِجُونَهُ إِلَیْهِمْ ثُمَّ یَخْذُلُونَهُ وَ یُضَیِّعُونَهُ، فَإِنْ ظَفِرْتَ بِهِ فَاعْرِفْ حَقَّهُ وَ مَنْزِلَتَهُ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) وَ لَا تُؤَاخِذْهُ بِفِعْلِهِ، وَ مَعَ ذَلِکَ فَإِنَّ لَنَا بِهِ خِلْطَهً وَ رَحِماً وَ إِیَّاکَ أَنْ تَنَالَهُ بِسُوءٍ وَ یَرَى مِنْکَ مَکْرُوهاً.[۱]

[۱]– الامالی: ۱۲۹، العقد الفرید ۴: ۳۴۹، الفتوح لابن اعثم ۴: ۳۵۵، ترجمه الامام الحسین (ع) من الطبقات: ۵۵، تاریخ الطبری ۳: ۲۶۰، الکامل فی التاریخ ۲: ۵۲۳، مقتل الخوارزمی ۱: ۱۷۵، المناقب لابن شهر آشوب ۴: ۸۷، الفصول المهمه: ۱۷۲، البحار ۴۴: ۳۱۰ ح ۱ و العوالم ۱۷: ۱۶۰ ح ۱ عن الامالی مع اختلاف و اضافه عبد الرحمن بن ابی‌بکر و قال المحدّث القمی: انّه کان قدمات قبل معاویه (نفس المهموم: ۶۶).