با توجه به تفسیر سوره فرقان، وجه اشتراک پیامبران با مردم چیست؟

پاسخ اجمالی

آیات سوره فرقان، همچنین برخی دیگر از آیات قرآن، در صدد بیان این مهم اند که پیامبران مبعوث از سوی خداوند برای هدایت مردم، از جنس خود آنها هستند، رسولان الهی از عالمی دیگر نیامده اند؛ آنان از میان خود مردم برانگیخته شده اند؛ آنها تمام خصایص و ویژگی های انسانی را مانند دیگر مردم دارند؛ می خورند، می خوابند، در کوچه و خیابان ها مانند بقیه راه  می روند. در برابر مخالفان و دشمنان دوشادوش مردم نبرد می کنند؛ آنان مانند اکثر مردم ازدواج می کنند و دارای زن و فرزند هستند؛ برای گذران زندگی خود، کار می کنند. به تناسب زمان خویش بیشتر آنها یا کشاورز بودند و یا دام دار.
این مسئله برای مردم گاهی موجب تردید می شد که چگونه کسی که از تمام جهات مانند ما است و با ما زندگی می کند بر او وحی می شود و ادعای رسالت دارد: « وَ قالُوا ما لِهذَا الرَّسُولِ یَأْکُلُ الطَّعامَ وَ یَمْشی‏ فِی الْأَسْواق…»؛[۱]و گفتند: «این چه پیامبرى است که غذا مى ‏خورد و در بازارها راه مى ‏رود؟ چرا فرشته ‏اى به سوى او نازل نشده تا همراه وى هشدار دهنده باشد؟
این جا است که قرآن کریم می فرماید: «وَ ما أَرْسَلْنا قَبْلَکَ مِنَ الْمُرْسَلینَ إِلاَّ إِنَّهُمْ لَیَأْکُلُونَ الطَّعامَ وَ یَمْشُونَ فِی الْأَسْواقِ…»[۲] ما هیچ یک از رسولان را پیش از تو نفرستادیم، مگر این که غذا مى ‏خوردند و در بازارها راه مى ‏رفتند.
بویژه در مورد پیامبر اسلام(ص) می فرماید: «لَقَدْ جاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزیزٌ عَلَیْهِ ما عَنِتُّمْ حَریصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنینَ رَؤُفٌ رَحیمٌ»؛[۳] هر آینه پیامبرى از خود شما بر شما مبعوث شد، هر آنچه شما را رنج مى ‏دهد بر او گران مى‏ آید. سخت به شما دلبسته است و با مؤمنان رئوف و مهربان است.
در این آیه به جاى تعبیر «منکم»، «من انفسکم» آمده است. معناى آیه این است که اى مردم، پیامبرى از جنس خود شما مردم به سوی شما آمد. گویى پاره‏اى از جان مردم و از روح جامعه در شکل پیامبر ظاهر شده است؛ به همین دلیل تمام دردهاى آنها را مى ‏داند، از مشکلات آنان آگاه است، و در ناراحتی ها، غم ها و اندوه ها با آنان شریک است.[۴]

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. فرقان، ۷.

[۲]. همان، ۲۰.

[۳]. توبه، ۱۲۸

[۴]. ر. ک: طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ‏۹، ص ۴۱۱، دفتر انتشارات اسلامی، قم، ۱۴۱۷ق؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‏۸، ص ۲۰۶، دار الکتب الاسلامیه، تهران، ۱۳۷۴ش.