هدف بندگى و تقرب الى الله است، گرچه در دنیا، هیچ یک از این مقام‏ها به دست نیاید، بلکه مى‏توان گفت؛ کسى که براى رسیدن به فلان مقام معنوى و تحصیل کرامت و معجزه، تلاش مى‏کند باید در اخلاص او شک کرد. زیرا هدفش «خود» است نه خدا و در پى فرمان معنوى است نه مقام فنا.

شیخ حسنعلى نخودکى در نامه‏اى مى‏نویسد: «… دیگر آن که تمام هَمّ برخى در نماز ـ که معراج مؤن است ـ این است که انسان دو یا سه خواب ببیند و یا وقت ذکر «نورى» مشاهده کند به هیچ وجه مورد نظر حقیر نیست. عمده نظر در دو مطلب است: یکى، غذاى حلال؛ دوم، توجه در نماز و اصلاح آن. اگر این دو درست باشد باقى درست است. عمده همّ حقیر اصلاح قلب است و ذکر «یا حىّ یا قیّوم» سحرگاه براى همین است…».[۱]

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:گروه اخلاق و عرفان/پرسش وپاسخ دانشجویی

[۱] – نشان از بى‏نشان‏ها، چاپ ۲۲، ج ۱، ص ۱۴۲ ج ۱۳۵ ؛ نامه‏هاى عرفانى، ص ۳۹٫