چه  قدر مردم مختلفند، بعضى ها اگر به ناحقّ دل کسى را برنجانند، شب شاید خوابشان نبرد. اشخاصى نیز با این که مورد تجاوز بودند، حلیم بودند و عفو و صفح و چشم پوشى داشتند! در هر حال، نباید ولو با نگاه تند و اِخافه⁽ ترساندن.⁾ دل افراد بى گناه را برنجانیم و ایذا کنیم. نمى  دانم چه حرفى بین یکى از علماى معروف در ایران و یا فامیل ایشان و بین سرتیپ یا سرهنگى شده بود، او اهل حرف و هجوم نبود، و سرهنگ یا سرتیپ در آن مجلس به آقا سیلى زده بوده و آقا کارى نکرده بود و مدّتى گذشته بود و هیچ ترتیب اثر نداده بود.

نهى از منکر بعضى همان عفو و صفح است، البته این کار گاهى به عکس موجب تهییج و تجاسر بیشتر متجاوز به منکر مى  شود که در این صورت جایز نیست.

در حدیث عنوان بصرى آمده است: « فَمَنْ قالَ لَکَ إِنْ قُلْتَ واحِدَهً سَمِعْتَ عَشْرا؛ فَقُلْ[لهُ]: إِنْ قُلْتَ عَشْرا لَمْ تَسْمَعْ واحِدهً. » پس اگر کسى به تو گفت که اگر یک کلمه بد و ناسزا بگویى، ده تا مى  شنوى، تو بگو اگر ده کلمه بگویى یک کلمه نخواهى شنید. مستدرک الوسائل: ج ۱۱، ص ۲۹۰؛ بحار الانوار، ج ۱، ص ۲۲۶؛ مشکاه الانوار، ص ۳۲۵٫

در هر حال تحمّل تجاوز نسبت به متجاوزین فرق مى کند و دایر مدار اشخاص است، و نسبت به موارد و محل ها فرق مى کند. چه بسا اشخاصى که از نرمش و ملایمت و عفو، سوء استفاده مى  کنند و به تجاوز و تعدّى خود ادامه مى دهند. خُرُشچُف گفته است: فرق من با مسیح ـ علیه السّلام ـ این است که او گفته است: اگر کسى به یک طرف صورت شما سیلى زد، بگویید طرف دیگر را به سوى او بکند؛ ولى من مى گویم: محکمتر از آن را به پشت گردن او بزن، ولى او که خودش را در ردیف انبیا ـ علیهم السّلام ـ مى شمارد، نمى فهمد که مقصود آن حضرت چیست و با چه کسى است.  زیرا مقصود آن حضرت قطعاً اظهار تواضع و محبّت و مهر و عطوفت در برابر دشمنان بیگانه نیست، بلکه با دوستان و هم کیشان است. خداوند در توصیف مؤمنان واقعى مى  فرماید: «أَشِدَّآءُ عَلَى الْکُفَّارِ رُحَمَآءُ بَیْنَهُمْ»؛(بر کافران سخت گیر، و با همدیگر مهربان  اند.) سوره  ى فتح، آیه  ى ۲۹٫

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد