نهج البلاغه براى شیعه بلکه براى هر کس که غیر معاند باشد، کتاب با عظمت و بزرگى است، و ما باید در اثر کثرت مراجعه و مباحثه، آن را حفظ باشیم. و براى فهم آن احتیاج به عربیّت و بلاغت داریم. اگر بفهمیم قرآن چیست، نهج البلاغه و صحیفه سجّادیه را مى  فهمیم، و گرنه کسانى که مى  گویند قرآن را مى  فهمیم و نهج البلاغه را نمى  فهمیم، دروغ مى  گویند؛ زیرا مطالب دقیق در قرآن بسیار است که « لا یَعْلَمُها إِلاّ الاْ ءَوْحَدِىُّ مِنَ النّاسِ. »؛ (جز افراد نادر آن را نمى  دانند.) از حیث سند نیز کسانى از عامه هستند که اسناد و مدارک نهج البلاغه را داشته  اند. ابن ابى الحدید شخصى را ذکر مى  کند که قبل از ولادت مرحوم سیّد رضى خطبه شقشقیه را در کتاب خود آورده است. ر.ک: شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید، ج ۱، ص ۲۰۴٫ ابن ابى الحدید مى  گوید: به خدا سوگند، این خطبه را من در کتاب  هایى یافته  ام که دویست سال پیش از ولادت رضىّ نوشته شده  اند. بنابر این کتاب نهج البلاغه با این علوّ مرتبه  اش « یَلیقُ حِفْظُهُ وَ تَدْریسُهُ وَ بَیانُ خُطَبِهِ عَلَى الْمَنابِرِ. »؛ (شایسته است حفظ و تدریس آن و این که خطبه  هاى آن بر بالاى منبرها بیان شود.)

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد