آقاى کشمیرى ـ رحمه  اللّه ـ⁽ آقاى سیّد مرتضى کشمیرى ـ رحمه  اللّه ـ صاحب کرامات معروف در کربلا. ⁾ دو ساعت از شب گذشته افطار مى کرد، و اگر افطارش را ـ که عبارت بود از یک بشقاب که در وسط آن یک لقمه پلو بود ـ براى ما بیآورند، قطعا سیر نمى  شویم. کم مى  خوردند و از پرخورى اجتناب مى  کردند مگر به عنوان ثانوى مثلاً با میهمان و امثال آن، نظیر زمان حضرت رسول ـ صلّى  اللّه  علیه  وآله وسلّم ـ و حضرت امیر ـ علیه السّلام ـ که به چند دانه ى خرما افطار مى کردند؛ ولى ما ثروت و سرمایه را در محسوسات مى بینیم، لذا اگر به میهمانى دعوت شویم و خورشت نباشد، مى  گوییم: به ما اهانت شد. آقایى به میهمانى دعوت شد، با نان خشک و سکنجبین، بدون چاى از او پذیرایى کردند. آرى اینان زندگى دنیا را با سادگى و قناعت گذراندند، بااین حال ما چه  قدر ناشکریم. مرحوم حاج آقا رضا همدانى⁽  فقیه و اصولى بزرگ، آقا رضا بن محمّد هادى همدانى نجفى (؟ ـ ۱۳۲۲)، صاحب تألیفات متعدّد، از جمله «مصباح الفقیه».⁾ با چراغ بیت الخلأ⁽ توالت⁾ مطالعه مى کرد.

منظورم این است که به غیر این مقیّد نباشیم؛ زیرا خوشى هاى دنیا مقیّد به زمان، و محدود است. بسم اللّه ، این بمب  ها⁽ که توسّط صدّامیان بر سر مردم مسلمان ایران مى ریزد.⁾ که در شهرها مى بارد و بلاهاى دیگر را تماشا کنید. خوشى و نا خوشى زندگى دنیا مى گذرد، و خوشى ها و عیش پارسال براى امروز بى فایده است، و لذّت امروز هم براى فردا بى اثر، و خوشى فردا هم براى امروز بى فایده است.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد