روایتی وجود دارد که امام موسی کاظم (ع) در مکانی نماز می گذاردند که محل رفت و آمد مردم بود. شخصی خبر این نماز را به امام صادق (ع) داد و بر آن خرده گرفت. اما وقتی امام موسی کاظم (ع) در علت این نماز فرمود: همانا آن کسی که برای او نماز می گذاردم از مردمی که از جلویم می گذشتند، به من نزدیک تر است، مورد تحسین امام صادق قرار گرفت.

بنابر ظاهر روایت، نماز امام در یک مکان عمومی برای رفت و آمد مردم همچون خیابان که موجب اذیت و آزار مردم و سبب تضییق حقوق مردم شود نبوده، تا حق الناسی به گردن امام بیفتد، بلکه در مکانی بود که مردم از روبرو می گذشتند و تنها این شبهه بر نماز به وجود می آمده که امام در این حالت نمی تواند نماز را با تمرکز بخواند، اما با تعلیلی که امام بر نماز خود آوردند، به دست می آید که آن نماز با حضور قلب و توجه به پروردگار بوده است و این نوع نماز خواندن، نه تنها فعل مرجوح و یا مکروهی نبوده، بلکه کاملا قابل ستایش است، چنان که از طرف امام صادق (ع) نیز مورد تقدیر قرار گرفته است.

گفتنی است که نماز در مکان پر رفت و آمد، برای تعدادی از مردم که نمی توانند حضور قلب و توجه خود را در این حالت حفظ کنند، کراهت دارد و نماز گزار باید در مکانی نماز بگذارد که نمازش با توجه و حضور قلب باشد.

اصل حدیث

در مورد مسئله مورد نظر، چندین روایت در کتاب های حدیثی وجود دارد. یکی، روایت مذکور در متن سؤال است که با اندک تفاوتی در کتاب های مختلف حدیثی ذکر شده است: «روزی ابو حنیفه بر امام صادق (ع) وارد شد و گفت: پسر شما موسی کاظم (ع) را دیدم در حالی که نماز می خواند و مردم در مقابل او رد می شدند و او آنها را از این کار منع نمی کرد در حالی که اشکال این نوع نماز خواندن مشخص است. (یعنی به علت این که عبور مردم حواس انسان را پرت می کند و این نماز به آن خلوص و تمرکز لازم نمی رسد، این نماز اشکال دارد و باید مردم را از عبور جلوی نماز گزار نهی کرد و یا اصلا آن جا نماز نخواند) امام صادق (ع)، امام موسی کاظم (ع) را فراخواند و ایشان نیز آمدند.  … امام موسی کاظم (ع) در علت کاری که انجام دادند؛ فرمودند: ای پدر جان؛ همانا آن کسی که برای او نماز می گذارم از مردمی که از جلویم می گذشتند، به من نزدیک تر است و خداوند فرموده: “ما از رگ گردن به او نزدیک تریم”.[۱] پس امام او را در آغوش گرفت و فرمود ای پسرم؛ پدر و مادرم به فدای تو ای کسی که اسرار الهی در نزد تو به امانت گذاشته شده است».[۲]

احادیث دیگری با همین مضمون وجود دارد که اختلافش با حدیث اول، تنها در متن حدیث بوده، همچنین امام صادق (ع) را به عنوان کسی که این کار را انجام داده و بر کارش دلیل آورده، معرفی کرده است،[۳] و در حدیث دیگری این نماز و استدلال از امام حسین (ع) نقل شده است.[۴]

البته تمام این روایت ها از این جهت که چرا امام معصوم چنین کاری را انجام داده و علت آن چیست باید مورد بررسی قرار گیرند.

سند روایت

حدیث اول، حدیثی مرفوعه است که در سلسله سند آن تنها دو نفر ذکر شده اند. اما با توجه به وثاقت دو راوی مذکور در سند روایت ( علی بن ابراهیم و محمد بن مسلم) و وجود روایات دیگری که این مضمون را نقل کرده اند و  می توانند در قوت بخشیدن به مضمون این روایت، کمک کنند؛ می توان به این حدیث استناد کرد و آن را مورد بحث و بررسی محتوائی قرار داد.

محتوای روایت

این روایات، کاری را به امام معصوم نسبت داده اند که به دو طریق در آن ایجاد شبهه شده است:

۱ – اشکال اول این است که نماز امام، خللی در رفت و آمد مردم ایجاد می کرده و امام حق الناسی را ضایع کرده و این از امام بعید است. بنابر این اشکال بر امام وارد است.

۲ – اشکال دوم این که نماز در مکان عمومی، موجب حواس پرتی انسان می شود و سبب می شود که توجه لازم در نماز وجود نداشته باشد.

بنابر ظاهر روایت، نماز امام در یک مکان عمومی برای رفت و آمد مردم همچون خیابان که موجب اذیت و آزار مردم و سبب ضایع شدن حقوق مردم شود نبوده، تا حق الناسی به گردن امام بیفتد، بلکه از روایت این گونه به دست می آید که نماز امام در مکانی بوده که مردم از رو بروی آن حضرت می گذشتند و اشکال ابوحنیفه بر امام نیز از این جهت نبوده است؛ زیرا در حدیث آمده است که مردم از مقابل امام می گذشتند، نه این که نماز امام موجب اذیت آنها می شود.

اما اشکال دوم که بر هر یک از احادیث مذکور جاری است، از آن جاست که نماز جزو اموری است که انسان باید آن را با توجه و حضور قلب به جا آورد. از این باب باید از عواملی که موجب خلل به این حضور قلب می شود، پرهیز کرد. یکی از این موارد زمانی است که انسان در جائی نماز بگذارد که مردم از جلوی او رفت و آمد می کنند و اشاره ابوحنیفه به اشکال داشتن نماز امام موسی کاظم (ع) به همین لحاظ بود؛ زیرا در آن صورت نماز با تمرکز نبوده است. اما از استدلالی که امام بر این نماز خود آورد و تأیید ضمنی که امام صادق (ع) بر آن گذارد، این اشکال رفع می شود؛ زیرا با تعلیلی که امام بر نماز خود آوردند، به دست می آید که آن نماز با حضور قلب و توجه به پروردگار بوده است و این نوع نماز خواندن، نه تنها فعل مرجوح و یا مکروهی نبوده، بلکه کاملاً قابل ستایش است، چنان که از طرف امام صادق (ع) نیز مورد تقدیر قرار گرفته است.

گفتنی است که نماز در مکان پر رفت و آمد، برای تعدادی از مردم که نمی توانند حضور قلب و توجه خود را در این حالت حفظ کنند، کراهت دارد و نماز گزار باید در مکانی نماز بگذارد که نمازش با توجه و حضور قلب باشد.

منبع: اسلام کوئست

[۱]. ق، ۱۶٫

[۲]. کلینى، الکافی، ج ۳، ص ۲۹۷، دار الکتب الإسلامیه، تهران، ۱۳۶۵ش؛ شیخ حر عاملى، وسائل الشیعه، ج ۵، ص ۱۳۵، مؤسسه آل البیت (ع)، قم، ۱۴۰۹ق.‏

[۳]. شیخ طوسى، التهذیب، ج ۲، ص ۳۲۳، دار الکتب الإسلامیه، تهران، ۱۳۶۵ش.

[۴]. وسائل‏الشیعه، ج ۵، ص ۱۳۳٫