بسیاری از شواهد بیانگر این است که یزید بن معاویه هیچ اعتقادی به معاد و قیامت نداشته است؛ وی در طول سه سال حکومت خود اعمالی انجام داده است که نشان از بی دینی و بی اعتقادی یزید به مبدأ و معاد است؛ مانند: به شهادت رساندن امام حسین (ع)، غارت و تخریب مدینه، کشتن افراد زیادی از صحابه و غیره[۱] و سنگباران و خراب کردن خانه خدا. بلکه حتی از اظهار کفر خود ابایی نداشته است و در جلسه ای که در شام و در محضر اسرای اهل بیت (ع) تشکیل شد، آنچه در دل داشت را به صورت شعری بیان کرد که نشان از کفر و بی اعتقادی او دارد.

او گفته است: لعبت هاشم بالملک فلا            خبر جاء و لا وحى نزل.[۲]

فرزندان هاشم (پیامبر و خاندان او) با حکومت بازی کردند و الّا هیچ وحی و خبری از آسمان نیامده است.[۳]

علاوه این که وی از زمان جوانی شارب خمر بوده، و به راحتی دیگر فسادها را انجام می داده است[۴].

 

 منبع: اسلام کوئست

[۱] دینوری، الامامه و السیاسه،ج ۱، ص ۲۴۲٫

[۲] ابن اعثم، الفتوح، (ترجمه)، ص ۹۱۵، انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی، نرم افزار نور السیره ۲؛ شذرات الذهب، ج ۱، ص ۲۷۸٫

[۳] تفتازانی در “شرح العقائد النسفیه” می گوید: همه بر این نظر اتفاق دارند که قاتلین حسین (ع) و کسانی که به قتل او راضی بودند ویا خوشحال شدند ملعون هستند. ما هیچ توقفی در نسبت دادن کفر به او نداریم، پس لعنت خدا بر او وانصار واعوانش.” به نقل از شذرات الذهب ، ج ۱، ص ۲۷۷، دار ابن کثیر ، دمشق – بیروت.

[۴] ابن اعثم، الفتوح، ج۵، ص۱۴، دار الاضواء، بیروت.