آثار جغرافیایی قرنهای سوم و چهارم هجری به دو مکتب جغرافیایی عراقی و بلخی تقسیم می­شوند و محققان ویژگیهای خاصی را برای هر یک از آنها بیان کرده­اند. پژوهش حاضر با بررسی و تحلیل آثار ابن خردادبه، یعقوبی و ابن رسته، نمایندگان برجسته مکتب جغرافیایی عراق، به تبیین ویژگی­های خاص این مکتب و هریک از این جغرافی نویسان می­پردازد. هدف از این پژوهش اثبات این فرضیه است که شباهت­های فراوانی میان مطالب و روش پژوهش این جغرافی نویسان وجود دارد، اما آنها به دنبال روشی کلی، مشخص و از پیش تعیین شده نبودند و هریک اصول و روش خاصی را در آثار خود به کار برده­اند. به نظر می­رسد به جای مکتب­های مختلف، بهتر است از “مکتب جغرافیایی” اسلامی سخن گفت.