اذان، ندای دیدار است. و چنانکه در رستاخیز، مردم را به عرضه‌ی شدن بر خداوند صدا می‌زنند؛ همین‌طور مؤذّنان، مؤمنان را به مجلس حضور و معراج و زیارت می‌خوانند. پس اگر معرفت انسان در این دنیا چنان باشد که از این ندا لذّت برد، این معرفت در دنیا، بذر دیدار در آخرت است!

و اگر چنان نادان باشد که از این ندا، حالش بد شود، همین بد حالی را از ندای رستاخیز ارث می‌برد! و اگر از غافلان بود، حالی مناسب غفلتش خواهد داشت!

و این مطلب، در دیگر مقامات دین و قوانین شرعی هم، چنین است. زیرا انسان، همان‌گونه که زندگی می‌کند، می‌میرد؛ و همان‌گونه که می‌میرد، محشور می‌شود؛ و آنچه در زمین دلش کاشته، می‌درود.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۳۹