اگر برایت ممکن بود که از صمیم دل به این‌که نماز، معراج و نردبان ترقّی بنده و دیدار پروردگار است معتقد شوی، همانا باور خواهی کرد که نماز موجب رستگاری است؛ و بهترین عمل‌ها است. و به انجام دادن سطحی و صوری اعمال و ارکان، و به لقلقه‌ی زبان آوردن ذکرها و خطاب‌ها و مناجات‌هایش، راضی نمی‌شوی، و دل و روحت از افعال و قرائت و مناجات و تکبیری که مقصود اصلی نماز بلکه جان و حقیقت آن است، اثر می‌پذیرد؛ و آن‌گاه از قرائت و راز و نیاز و خطاب‌های لطیفش، لذّت حاصل می‌شود!…

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۴۱