در این باره باید دانست، در قرآن مجید، از غلامان به عنوان «عبد» یاد شده است:

«وَ أَنکِحُوا الاَیامی مِنکُم وَ الصّالِحِینَ مِن عِبادِکُم وَ إِمائِکُم»؛[۱] «بی همسران خود و غلامان و کنیزان درست‌کارتان را همسر دهید».

«عبد» به معنای در اختیار بودن و اطاعت کردن از مولاست و به معنای شرک نیست. هدف از نام گذاری فرزندان به صورت «عبدالنبی» یا «عبدالحسین» نیز تشبیه آنان به بندگان است و در حقیقت اشاره به رمز اطاعت است، یعنی همان طور که بندگان از مولای خود اطاعت می کنند صاحب این نام نیز پیرو و ارادتمند پیامبر و یا سالار شهیدان است و از آنها اطاعت می کند.

در لغت عرب یکی از معانی «عبد»، مطیع بودن است[۲] و مسلمانان به حکم آیه: «أَطِیعُوا اللهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الاَمرِ مِنکُم»؛[۳]  در حقیقت مطیعان خدا و پیامبر و صاحبان امرند. لذا کاربرد لفظ «عبدالنبی» یا «غلام حسین» به عنوان ارادتمند آن بزرگواران و اطاعت کننده از آنان، اشکالی ندارد بلکه نشان دهنده شدت محبت و پیروی می باشد.

نکته شایان ذکر آن که در زمان پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) اسم های این چنینی وجود داشته است و ثابت نشده که پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) نام آنها را به خاطر شرک بودن تغییر دهد.

برخی از نام ها که در کتاب «الاصابه» ابن حجر عسقلانی آمده است: عبدرضا (ابو مکنف)، عبدشمس بن الحرث، عبد عمرو بن عبدجبل الکلبی، عبد عوف الحرث، عبد قیس بن لای، عبدالمطلب بن ربیعه، عبد یزیدبن هاشم، عبد یالیل بن عمرو، عبدالجد بن عبدالعزیز، عبد خیربن یزید.

پی نوشت ها

[۱] – نور، آیه ۳۲٫

[۲] – لسان العرب، ج ۹، ص ۱۲٫

[۳] – نساء، آیه ۵۹٫