چرا به قرآن نور هم گفته می شود؟

پاسخ اجمالی

در قرآن کریم و روایات به نور بودن قرآن اشاره شده است که به عنوان نمونه به دو مورد آن اشاره می کنیم.
۱ – خداوند در سورۀ نساء می فرماید: «یا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جاءَکُمْ بُرْهانٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَ أَنْزَلْنا إِلَیْکُمْ نُوراً مُبیناً»؛[۱] اى مردم، از جانب پروردگارتان بر شما حجتى آمد و براى شما نورى آشکار نازل کرده  ‏ایم.
۲ – امام على(ع)، در توصیف و تعریف قرآن چنین مى‏ گوید: «قرآن آن نور مطلق است که غروب و افول بر آن راه ندارد، چراغ روشنى است که به خاموشى نمى‏ گراید، آن دریاى ژرف و پهناورى است که عمق آن پیدا نیست، آن راه راست و مستقیمى است که رهروانش را گمراه نمى ‏سازد، پرتو تابانى است که ظلمت و تاریکى به آن راه ندارد.[۲]
منظور امام(ع) در این سخنان(قرآن چراغ روشنى است که نور آن به خاموشى نمی گراید)، با توجه به این که نوعاً پدیده های جهان پس از مدّتی مندرس شده و از بین می روند، این است که قرآن معجزۀ جاوید و همیشگی است و حقایق و مفاهیم آیات آن موقت و محصور در زمان و مکان خاص نیست، آیات آن همیشه نو و زنده است که هر چه زمان بگذرد با طراوت تر و شاداب تر خواهد شد.
نور بودن قرآن از آن رو است که قلب را روشن می کند، راه حق را نشان می  دهد، حق را از باطل جدا می کند، فرداى قیامت اهل خود را به بهشت می برد، نامه عمل را سفید می کند،  هر آیه‌ای حافظش را یک درجه در بهشت بالا می برد که به او می گویند: «اقْرَأْ وَ ارْق»[۳]. [۴]
خلاصه این که نور هم روشن است و هم روشن گر و به انسان و برخی از موجودات دیگر کمک می کند تا راه خود را بیابند، قرآن نیز به انسان کمک می کند تا راه را از بی راهه، سره را از ناسره تشخیص دهند.

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. نساء، ۱۷۴.

[۲]. نهج‏البلاغه، ص ۳۱۵، خ ۱۹۸.

[۳]. کلینی، کافی، ج ۲، ص ۶۰۶، دار الکتب الإسلامیه تهران، ۱۳۶۵ش.

[۴]. طیب، سید عبد الحسین، أطیب البیان فی تفسیر القرآن، ج ‏۱۴، ص ۲۹۵،انتشارات اسلام، تهران، چاپ دوم، ۱۳۷۸ش.