«ناشز» و «ناشزه» به مرد یا زنى گفته مى شود که حقوق واجب و  وظایف شرعى را نسبت به همسرش رعایت نکند.

هرگاه نشوز و نافرمانى، از سوى زن باشد، مرد مى تواند زمینه آن را  از بین ببرد. به این ترتیب که نخست او را نصیحت کند و اگر تأثیر نگذاشت، مى تواند از همخوابى با او بپرهیزد؛ یعنى، در بستر خواب به او پشت کند  و یا نزد او نخوابد. اگر این روش نیز در او اثر نداشت، چنانچه امید دارد با تنبیه  او را از نافرمانى باز دارد. البته این کار به قصد اصلاح (نه از روى خشم و انتقام) و به اندازه اى باشد که باعث توجه و تنبه او گردد.

هرگاه نشوز و نافرمانى از سوى مرد باشد، زن نخست او را نصیحت مى کند و  اگر تأثیر نگذاشت، مى تواند شکایت خود را نزد حاکم ببرد تا او را به انجام  وظایفش وادار کند. البته حق ندارد با او قهر کند و یا او را کتک بزند.[۱]

پی نوشت

[۱] – امام، تحریرالوسیله، ج ۲، النشوز، م ۱ و ۲ ؛ صافى، هدایه العباد، ج ۲، النشوز، م ۱ و ۲ ؛ سیستانى،  منهاج الصالحین، ۳۵۴