نابودی و هلاکت مردم در قرآن بر اساس چیست؟

پاسخ اجمالی

یکی از سنت های الهی که در قرآن کریم بیان شده، سنت مرگ و حیات جوامع و ملت ها است. براساس آنچه در تعالیم دینی آمده، جوامع نیز بسان افراد دارای حیات و مرگ هستند. این مرگ و حیات از نگاه قرآن به عوامل مختلفی بستگی دارد. قرآن کریم شروع نابودی ملت ها را از قوم نوح(ع) بیان می کند: «چه بسیار مردمى که در قرون بعد از نوح، زندگى می کردند (و طبق همین سنت،) آنها را هلاک کردیم! و کافى است که پروردگارت از گناهان بندگانش آگاه، و نسبت به آن بینا است».[۱]
در این مختصر به برخی از مهم ترین عوامل نابودی ملت ها و تمدن های بشری که در قرآن به آنها اشاره شده، خواهیم پرداخت.
۱ – تکذیب آیات الهی: یکی از عوامل نابود کننده جامعه   ها از دیدگاه قرآن است: «ما به آنها [قوم عاد] قدرتى دادیم که به شما ندادیم، و براى آنان گوش و چشم و دل قرار دادیم (امّا به هنگام نزول عذاب) نه گوش ها و چشم ها و نه عقل هایشان براى آنان هیچ سودى نداشت؛ چرا که آیات خدا را انکار می کردند و سرانجام، عذابی که مسخره اش می کردند، دامنگیرشان شد».[۲]  
۲ – ظلم و ستم: «ما امّت هاى پیش از شما را، هنگامى که ظلم کردند، هلاک نمودیم، در حالی که پیامبرانشان دلایل روشن براى آنها آوردند، ولى آنها ایمان نیاوردند. این گونه گروه مجرمان را کیفر می دهیم»![۳]
۳ – فساد رهبران و ثروت مندان: «و هنگامى که بخواهیم شهر و دیارى را هلاک کنیم، نخست اوامر خود را براى «مترفین» آن جا، بیان می کنیم، سپس هنگامى که به مخالفت برخاستند و استحقاق مجازات یافتند، آنها را به شدّت درهم می کوبیم».[۴]
۴ – جرم و گناه: «آیا ندیدند چقدر از اقوام پیشین را هلاک کردیم؟! اقوامى که (از شما نیرومندتر بودند و) قدرت هایى به آنها داده بودیم که به شما ندادیم؛ باران هاى پى در پى براى آنها فرستادیم و از زیر (آبادی هاى) آنها، نهرها را جارى ساختیم، (اما هنگامى که سرکشى و طغیان کردند) آنان را به دلیل گناهانشان نابود کردیم و جمعیت دیگرى بعد از آنان پدید آوردیم».[۵]
۵ – تکبر و استکبار: «امّا قوم عاد بناحق در زمین تکبّر ورزیدند و گفتند: «چه کسى از ما نیرومندتر است؟!» آیا نمی دانستند خداوندى که آنان را آفریده از آنها قوی تر است؟ و (برای این پندار) پیوسته آیات ما را انکار می کردند. سرانجام تندبادى شدید و هول ‏انگیز و سرد و سخت در روزهایى شوم و پرغبار بر آنها فرستادیم تا عذاب خوارکننده را در زندگى دنیا به آنها بچشانیم و عذاب آخرت از آن هم خوارکننده ‏تر است، و (از هیچ طرف) یارى نمی شوند».[۶]
۶ – اسراف: «سپس وعده‏ اى را که به آنان داده بودیم، وفا کردیم! آنها و هر کس را که می خواستیم (از چنگ دشمنانشان) نجات دادیم و مسرفان را هلاک نمودیم».[۷]
۷ – غرور و مستی: «و چه بسیار از شهرها و آبادی هایى را که بر اثر فراوانى نعمت، مست و مغرور شده بودند، هلاک کردیم، این خانه ‏هاى آنها است (که ویران شده)، و بعد از آنان جز اندکى کسى در آنها سکونت نکرد و ما وارث آنان بودیم».[۸]

 منبع:اسلام کوئست

[۱]. اسراء، ۱۷٫

[۲]. احقاف، ۲۶٫

[۳]. یونس ۱۳٫

[۴]. اسراء، ۱۶٫

[۵]. انعام، ۶٫

[۶]. فصلت، ۱۵، ۱۶٫

[۷]. انبیاء، ۹٫

[۸]. قصص، ۵۸