از ویژگى هاى آقا میرزا على شیرازى ـ رحمه اللّه ـ این بود که شبانه⁽ شب  هاى جمعه یا حتى غیر آن.⁾ براى خانه  ى فضلا و یا فقرا غذا مى  فرستاد. زمانى محتاجى به در منزل ایشان مى  آید و ایشان چیزى نداشته که به او بدهد، تا این که ساعت خود را به او مى  دهد که بفروشد و از پول آن حاجت خود را برطرف نماید.

هم چنین روزى ـ ظاهرا در بازار سامره ـ قصّابى طلبه اى را دنبال کرده بود و مردم بدین خاطر جمع شده بودند و ازدحام شده بود، ایشان مى  رسد و تقبّل مى  کند و ضامن مى  شود و مى  گوید: من ضامنم، ایشان را رها کنید. آیا با چنین رجالى، هیچ ملّتى میل به مرام دیگر مى کند؟!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد