من تو را در حُسنِ روزافزون، سرآمد می‌کشم

آیتی از آیه‌های ذاتِ سرمد می‌کشم

تا جمالت را به زیبایی ببینم ـ بارها

در ضمیرم نقش سیمای «محمد» می‌کشم

از حریم پاک تو، تا «قُبّه الخَضرا»ی عشق

با نگاهِ عاشق خود، خطِّ ممتد می‌کشم

خسرو خوبان عالم! ای کریم اهل بیت

شرمساری پیش تو، از کرده‌ی بد می‌کشم

گرچه از ذوق عبادت، سال‌ها بی بهره‌ام

با بلور اشک خود، تصویر معبد می‌کشم

آه، ای سردار مظلومی، که تنها مانده‌ای!

خجلت از رخسار آن نفسِ مجرّد می‌کشم

چون شنیدم از دهانت، سوده‌ی الماس ریخت

دامن از یاقوت و مرجان و زِبَرجد می‌کشم

آب شد سنگ صبور، از آن همه صبر و شکیب

وسعت صبر تو را، بی مرز و بی حد می‌کشم

روضه‌ات با خاک، یکسان است، ای روح نماز

من به نام نامی‌ات، طرح مجددّ می‌کشم

تا نسوزد، تربت پاکت ز هُرم آفتاب

در خیالم، سایبانی، مثل گنبد می‌کشم

تا ببوسم گلشن‌ات را مثل یاس و اطلسی

پشت «دیوار بقیع»ات، بارها قد می‌کشم

تا بشویم، گردِ غربت را، از آن تربت به اشک

منّت از مژگان خود، هر قدر باید، می‌کشم

می‌روم از این حرم، اما دلم پیش شماست

گاهِ رفتن، نیّت خود را مرددّ می‌کشم

می‌روم با بی قراری، باز می‌گردم به شوق

جلوه‌ی عشق تو را، در رفت و آمد می‌کشم

من به یادِ این کبوترها،‌که مهمان تواند

بعد از این ناز‍ِ کبوترهای «مشهد» می‌کشم

تا زیارتگاه دل‌ها، لاله‌زار مجتبی‌ست

سرمه‌ی چشم «شفق»، خاکِ مزار مجتبی‌ست

شاعر: محمد جواد غفورزاده (شفق)