در مجلسى که ابو حنیفه نیز حضور داشت، امام صادق ـ علیه السّلام ـ فرمود: هدهد راهنماى لشکر سلیمان ـ علیه السّلام ـ بود، زیرا هدهد آب هاى زیر زمین را مى بیند، ابو حنیفه فورا گفت:
« ظَفَرْتُ بِکَ. » گرفتمت! حضرت فرمود: « وَ کَیْفَ ذاکَ؟ » چگونه؟
عرض کرد: اگر هدهد آب زیر زمین را مى بیند، پس چرا دامى را که صیّاد براى او پنهان کرده نمى بیند و به دام مى افتد؟ حضرت فرمود:« یا نُعْمانُ! أَما عَلِمَتْ أَنَّهُ إِذا جآءَ الْقَدَر، أَغْشَى [أَعْشَى] الْبَصَرُ؟! »بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۱۱۶؛ ج ۶۱، ص ۲۱٫ نیز ر.ک: قصص الانبیاء جزایرى، ص ۳۷۷٫ اى نعمان، مگر نمى دانى که وقتى قدر خداوند فرا مى رسد، دیده نابینا مى گردد!
تصریح به اسم ابوحنیفه، یعنى این که حضرت به او «نعمان» خطاب کرد، براى استخاف و تحقیر او است. « به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم بهار توبه شکن مى رسد، چه چاره کنم؟ » دیوان حافظ، تصحیح قدسى، ص ۲۸۹، غزل ۳۸۸
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد
پاسخ دهید