۱ -بیشتر مفسران قرآن کریم بر آنند که منظور از «کتاب مکنون»، «لوح محفوظ» است.[۱]خداوند در آیه: «فِی کِتابٍ مَکْنُونٍ»،[۲]در مقام فضیلت قرآن برآمده و یکی از فضایل آن را بیان می کند، و آن این است  که قرآن در کتاب مکنون، یعنی لوح محفوظ، پوشیده و مستور است؛ چراکه قرآن کریم پیش از فرود آمدن در این عالم طبیعت، در آن محل مخفى و از نظرها مستور بود. به عبارت دیگر، در این  آیه بعد از آیه: «إِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ»،[۳] در مقام بیان صفت دوم قرآن است و مى‏فرماید قرآن، محفوظ و مصون از هر دگرگونى و تبدیل است؛ چون در کتابى است که آن کتاب این گونه است، و آن کتاب عبارت است از لوح محفوظ،[۴] همچنان که در جاى دیگر فرمود: «بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَجِیدٌ فِی لَوْحٍ مَحْفُوظٍ»؛[۵] بلى این قرآن مجید است، در لوح محفوظ.
۲ – در متون روایی ما از ائمه(ع) به کتاب مکنون تعبیر شده است: «حماد صائغ می گوید: شنیدم مفضل بن عمر، از امام صادق(ع) مى پرسید ممکن است خدا اطاعت شخصى را بر مردم واجب نماید ولى آن شخص را از اخبار آسمان محروم کند؟ امام(ع) فرمود: خداوند بزرگ تر، کریم ‏تر، رئوف ‏تر و مهربان‏ تر از آن است که بندگان خود را به پیروى از شخصى ملزم نماید، ولى او را صبح و شام از اخبار آسمان محروم کند. در این هنگام  موسى بن جعفر(ع) وارد شد، امام صادق فرمود: خوشحالى از دیدار کسى که صاحب کتاب على(کتاب مکنون) است، آن کتابى که خداوند می فرماید: جز پاکیزگان نمى ‏توانند به آن دست بزنند».[۶]
۳ – نیز گفته شده است مقصود از کتاب‏ مکنون‏ دل هاى مؤمنان است، و یا این که اشاره ‏ای است به این که قرآن در پیشگاه خداوند محفوظ است، چنان که فرمود: «وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ».[۷]‏، [۸]

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. ر. ک: ابوالفتوح رازى، حسین بن على، روض الجنان و روح الجنان فى تفسیر القرآن، ج ‏۱۸، ص ۳۲۴، بنیاد پژوهشهاى اسلامى آستان قدس رضوى، مشهد، ۱۴۰۸ق؛ طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج ‏۹، ص ۳۴۱، ناصر خسرو، تهران، ۱۳۷۲ش؛ طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ‏۱۹، ص ۱۳۷، دفتر انتشارات اسلامی، قم، ۱۴۱۷ق؛ بانوی اصفهانی، سیده نصرت امین، مخزن العرفان در تفسیر قرآن، ج ‏۱۲، ص ۱۰۴، نهضت زنان مسلمان، تهران، ۱۳۶۱ش.

[۲]. واقعه، ۷۸.

[۳]. همان، ۷۷.

[۴]. ر. ک: المیزان فی تفسیر القرآن، ج ‏۱۹، ص ۱۳۷.

[۵]. بروج، ۲۱- ۲۲.

[۶]. ابن أبی زینب، محمد بن ابراهیم، الغیبه(للنعمانی)، ص ۳۲۷، نشر صدوق، تهران، چاپ اول، ۱۳۹۷ق.  «أخبرنا عبد الواحد بن عبد الله بن یونس قال حدثنا أحمد بن محمد بن رباح الزهری الکوفی قال حدثنا أحمد بن علی الحمیری قال حدثنی الحسن بن أیوب عن عبد الکریم بن عمرو الخثعمی عن جماعه الصائغ قال سمعت المفضل بن عمر یسأل أبا عبد الله ع هل یفرض الله طاعه عبد ثم یکتمه خبر السماء فقال له أبو عبد الله ع الله أجل و أکرم و أرأف بعباده و أرحم من أن‏ یفرض طاعه عبد ثم یکتمه خبر السماء صباحا و مساء قال ثم طلع أبو الحسن موسى ع فقال له أبو عبد الله ع أ یسرک أن تنظر إلى صاحب کتاب علی فقال له المفضل و أی شی‏ء یسرنی إذا أعظم من ذلک فقال هو هذا صاحب کتاب علی الکتاب المکنون الذی قال الله عز و جل لا یَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ‏».

[۷]. یوسف، ۱۲.

[۸]. راغب اصفهانى، حسین بن محمد، مفردات ألفاظ القرآن، تحقیق، صفوان عدنان داودى، ص ۷۲۷، دارالعلم الدار الشامیه، دمشق بیروت، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.