خدای متعال پیغمبر ما را در قیامت به مقام محمود معرفی می‌کند و ما در زیارت عاشورا از خدا درخواست می‌کنیم که «وَ أَسْأَلُهُ أَنْ یُبَلِّغَنِی الْمَقَامَ الْمَحْمُودَ» خدایا به من مقام محمود بده. مقام محمود جمال مطلق است، این‌که انسان هیچ کسری نداشته باشد. مقام محمود متعلّق به پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) است و آن روز وجود مقدّس پیغمبر خدا جلوه‌ی محمودیت خدا است.

خود خدا محمود است: «الْحَمْدُ لِلَّهِ»، حمد مخصوص خدا است، جز خدا کسی زیبایی ندارد، جمیل اختیاری ندارد تا این‌که ستایش بشود، همه متعلّق به خدا است. حمد مخصوص خدا است، هم حامد تنها خود او است و هم محمود تنها خود او است.  در خلائق اوّل محمود پیغمبر خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) است. چرا محمود است؟ برای این‌که اصلاً خودی ندارد، خودی نداشت تا خود را ببیند و خود را بخواهد. پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) فنای مطلق دارد، فقط آیینه است. پیغمبر هیچ جا خود را نشان نداده است. پیغمبر در عبودیّت اطلاق دارد، جز عبودیّت هیچ چیزی در زندگی پیغمبر نیست. اگر رسول است برای این است که عبد است، اگر نبی است برای این است که عبد است، اگر ولی است برای این است که عبد است، اگر خلیفه است به این دلیل است که عبد است، اگر به معراج رفته به دلیل این است که عبد است. همه چیز از عبودیّت عاید او شده است.