مسلمانان ادّعا مى‌کنند که مفاهیم اخلاقى قرآن، براى همه زمانها و همه مکانها و تمام جوامع، مفید است، در حالى که قرآن در زمان و بافتى خاصّ نازل شده است.
نگارنده براى پیوند میان این دو گزاره، ارزش‌هاى اخلاقى را به دو گونه ـ اخلاق توصیفى و اخلاق عرفى ـ تقسیم مى‌کند. وى کلمات اخلاقىِ ارزیابى‌کننده را «فرا زبان اخلاق» مى‌نامد. نویسنده به عنوان نمونه، کلمه «عمل صالح» را بررسى مى‌کند و جاودانگىِ آن را نشان مى‌دهد.