امامت مقامى الاهى است که به برخى از پیامبران و بندگان برگزیده، عطا می شود. تفسیرها و برداشتهاى متعدّدى از امامت ارائه شده و بر همین اساس، مبانى متفاوتى در فهم مقام امامت به وجود آمده است. امام به معنى کسى است که از او تبعیّت می شود.
بر اساس آیه ۱۲۴ سوره بقره و با استناد به آیات و روایات، مقام امامت، عهدى الاهى است که به جعل خدا صورت مىگیرد و از مقام نبوّت و رسالت افضل است. مقام امامت پس از ابتلائات الاهى، به حضرت ابراهیم(ع) عطا شده است. برخى از مفسّران اهل سنّت، امامتِ مطرح شده در آیه را به نبوّت و رسالت تفسیر کرده اند. دیدگاه هاى مفسّران اهل سنّت از جمله فخر رازى، ذیل آیه مطرح و نقد و بررسى و سپس آراء مفسّران شیعه بیان شده است. بعضى از مفسّران نیز در تبیین آیه، مقام امامت تکوینى را مطرح کرده اند که تا حدودى متأثّر از مبانى عرفانى و فلسفى است.