معنای کلمه «طائفه» در قرآن به چند نفر اشاره دارد؟ آیا در آیه ۲ سوره نور خداوند از طائفه به چند نفر اشاره دارد؟

پاسخ اجمالی

واژه «طائفه» از ریشه «طوف» به معنای راه رفتن و چرخیدن به دور چیزی است؛ چه مادی باشد و چه غیر مادی. اسم فاعل این ماده نیز «طائف» به معنای چیزی یا کسی است که به دور چیزی می گردد. و در برخی موارد، نشان دهنده سلطه و نفوذ آن بر چیزی است که حول آن می گردد.[۱]
اما کلمه «طائفه»، هنگامی که در مورد انسان به کار می رود، به معنای گروهی از انسان ها است. اما اگر در مورد اشیاء به کار برده شود، به معنای بخشی از آن شیء است.[۲]
هرچند درباره آیه ۲ سوره نور؛[۳] بر اساس برخی روایات، حضور حتی یک نفر هم منجر به آن می شود که به توصیه قرآن مبنی بر حضور طائفه ای از مؤمنان در اجرای حد عمل شود،[۴] ولی بیشتر مفسرین، آن را به گروهی از مردم تفسیر کرده اند[۵] که برخی طائفه را گروهی بیش از چهار نفر و برخی دیگر نیز آن را گروهی بیش از ده نفر اعلام کرده اند.[۶]

 منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج ۷، ص ۱۴۲ – ۱۴۳، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۶۰ش.

[۲]. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص ۵۳۱ – ۵۳۲، دمشق، بیروت، دارالقلم‏، الدارالشامیه، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.

[۳]. «الزَّانِیَهُ وَ الزَّانی‏ فَاجْلِدُوا کُلَّ واحِدٍ مِنْهُما مِائَهَ جَلْدَهٍ وَ لا تَأْخُذْکُمْ بِهِما رَأْفَهٌ فی‏ دینِ اللهِ إِنْ کُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ باللهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ لْیَشْهَدْ عَذابَهُما طائِفَهٌ مِنَ الْمُؤْمِنین»؛ «هر یک از زن و مرد زناکار را صد تازیانه بزنید و نباید رأفت [و محبّت کاذب] نسبت به آن دو شما را از اجراى حکم الهى مانع شود، اگر به خدا و روز جزا ایمان دارید! و باید گروهى از مؤمنان مجازاتشان را مشاهده کنند!».

[۴]. بحرانی، سید هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، ج ۴، ص ۴۵، تهران، بنیاد بعثت، چاپ اول، ۱۴۱۶ق؛ سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج ۵، ص ۱۸، قم، کتابخانه آیه الله مرعشی نجفی، ۱۴۰۴ق.

[۵]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ۱۴، ص ۳۵۹، تهران، دارالکتب الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۷۴ش؛ طباطبائی، سید محمد حسین‏، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱۵، ص ۷۹، قم، دفتر انتشارات اسلامی‏، چاپ پنجم‏، ۱۴۱۷ق؛ حقی بروسوی، اسماعیل، تفسیر روح البیان، ج ۶، ص ۱۱۶، دارالفکر، بیروت، بی تا.

[۶]. مراغی، احمد بن مصطفی، تفسیر المراغی، ج ۱۸، ص ۷۰، بیروت، داراحیاء التراث العربی، بی تا.